Ο Βασίλης Μπουντούρης σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη, σκηνοθεσία στην Αθήνα, από όπου αποφοίτησε με άριστα και πήρε υποτροφία για σπουδές θεάτρου. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει 7 μεγάλου μήκους ταινίες, με πιο γνωστές το Είμαι…., Ο Παράδεισος ανοίγει με αντικλείδι, Μπίζνες στα Βαλκάνια. Οι ταινίες του τιμήθηκαν με κρατικά βραβεία ποιότητας, βραβείο κοινού (Ο Παράδεισος…), βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου (Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μπίζνες στα Βαλκάνια). Βραβεύτηκε απ’ το Cine 7 για την προσφορά του στον κινηματογράφο. Τρεις ταινίες του εκτός απ’ το φεστιβάλ Θεσ/κης προβλήθηκαν σε ξένα φεστιβάλ (Βερολίνο, Σόφια, Κορμπέι, Ρέτζιο Καλάμπρια, κλπ,) Ο Παράδεισος… αγοράστηκε και διανεμήθηκε απ’ την Columbia σε 60 χώρες. Συνεργάστηκε με ξένους ηθοποιούς, Ian Doury, Liz Boorman, κ.α. Στο θέατρο ξεκίνησε με την Μελίνα και τον Ντασέν, υπήρξε εμπνευστής και συνιδρυτής του Θεάτρου Βόλου και στη συνέχεια σκηνοθέτησε 10 παραστάσεις σε δικά του κείμενα και κείμενα τρίτων. Θεατρικά του έχουν ανεβεί και από άλλους θιάσους. Σταθμός στάθηκε η συνεργασία του με τον Αλέξη Δαμιανό και τον μεγάλο δάσκαλο Χρήστο Βαχλιώτη. Το έργο, Η πρόβα, που έγραψαν μαζί δυστυχώς χάθηκε. Στη λογοτεχνία μπήκε το 1989 με το έργο Η άλλη Μήδεια. Παρουσίασε για πρώτη φορά τον μύθο,  όπως υπήρχε πριν την εκδοχή του Ευριπίδη, όπου τα παιδιά της Μήδειας τα σκοτώνει ο Κρέοντας (οι Κορίνθιοι) και όχι η Μήδεια, που εκπροσωπεί την μητριαρχία. Το έργο διδασκόταν στο ΑΠΘ (τμήμα συγκριτικής φιλολογίας), στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στην έδρα Νεοελληνικών σπουδών του Οχάιο.  Εκπροσώπησε τη χώρα μας σε διεθνή συνέδρια. Μετέφρασε τη Μήδεια του Ευριπίδη (εκδ. Γκοβόστης) και το No acting please  (Κέδρος). Άλλα έργα του: Η πόλη του ήλιου (εκδ. Χατζηνικολή), Τα μαύρα ρόδα (εκδ, Δελφίνι), Η αγάπη διδάσκεται (Κέδρος), Η αγάπη διδάσκει (Κέδρος). Έχει τιμηθεί με Α’ το βραβείο λογοτεχνίας Παρνασσός, για τη νουβέλα Δέσποινα ή μια άτυχη νύφη, με το Α’ βραβείο λογοτεχνίας της  UNESCO (Ελλ. τμήμα) για το έργο Κάποτε… (ή, Για δυο δεκάρες,) με το Α’ βραβείο για το διήγημα Φόνη, η Φόνισσα (φιλολογικός σύλ. αποφοίτων Ανατόλια), απ’ τον Θεατρικό οργανισμό Κύπρου για το έργο του Το μαντήλι της Δυσδαιμόνας κ.α. Έχει διδάξει για χρόνια σε σχολές Κιν/φου και Θεάτρου της Αθήνας και απ’ το 1998 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη ιδρύοντας το Studio Εντροπία, το οποίο και έκλεισε το 2006 μετά από μία οικογενειακή τραγωδία. Στη Θεσσαλονίκη δίδαξε επιπλέον στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο  Αμπελοκήπων  καθώς και το μάθημα Δημιουργικής γραφής. Είναι ενεργό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων, και μέλος του σωματείου  Σκηνοθετών Παραγωγών.

Εγώ ο Ιαμβούλος, θεατρίνος, τεχνίτης στην υπηρεσία του θεού Διόνυσου, πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, αλλά εν τέλει δούλος από χρέη, γεννηθείς στη χώρα της Καππαδοκίας και μεγαλωμένος στην ωραία Πέργαμο, που παράλλαξα το όνομά μου σε Διόδωρο για να μου δίνει κάποιο κύρος, μα οι άνθρωποι με αποκαλούν ψευτο-Διόδωρο, παραδίδω την ιστορία μου καταλεπτώς στις γενεές των ανθρώπων που θα γεννηθούν, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Απ’ τους τωρινούς δεν περιμένω τίποτα το καλό, γιατί εξόν που εγώ είμαι γέρων, αυτοί καθ’ αυτοί είναι χαμένα κορμιά επακριβώς και ολόιδια σαν και του λόγου μου, που κατάφερα να βγάλω αληθινά τα λόγια τού πατέρα μου πως με τα μυαλά που κουβαλώ θα καταντήσω μια μέρα δούλος και ρεμάλι παρ’ όλο που γεννήθηκα με τρεις άσπρες τρίχες στην κορυφή του κεφαλιού μου, σημάδι ολοκάθαρο απ’ τους θεούς πως ήμουν γεννημένος για μεγαλεία.
Και όμως, δικαιώθηκαν οι θεοί, που ποτέ δεν κάνουν λάθος, γιατί όντως το έφερε έτσι η μοίρα που έφτασα να γίνω και βασιλιάς. Το ότι έχασα ξανά τη βασιλεία, και κατάντησα δούλος στις εσχατιές της Αραβίας τώρα στα γεροντάματα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μα ας πάρω τα πράγματα απ’ την αρχή, να τα εξιστορήσω πώς ακριβώς έγιναν, όπως ταιριάζει σε έναν γέροντα, που δεν κρατεί πια κουτάλα να γευτεί τη νοστιμιά της ζωής, μα έχει τον χρόνο να σκεφτεί και να αναπολήσει τη ζωή του, έως ο Χάρων έρθει να τον παραλάβει και να τον πάει στον μαύρο και άραχλο Άδη, όπου εξουσιάζει το μαύρο σκοτάδι.