Στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου αυτή η αρχετυπική, στα όρια της ιεροσυλίας, φιγούρα του ηθοποιού, που ζει ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, προσπαθώντας να ισορροπήσει στο παρόν του, έρχεται με την αγωνία όλων των αιώνων που προηγήθηκαν και όλων των αιώνων που θα έρθουν. Η αδυσώπητη αγωνία της προσπάθειας να κρατήσει ζωντανό το πάθος, να κρατήσει ζωντανό το σώμα, να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη, όχι του ατόμου, αλλά αυτή που έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
Είναι αφοπλιστικός ο τρόπος με τον οποίο ο Διαλεγμένος αποκαλύπτει τους φόβους μας. Ο ήρωάς του είναι ένα ανθρωπάκι μεγάλων διαστάσεων, ένα τίποτα, που προσπαθεί να θυμηθεί και να επαληθεύσει ότι κάποτε υπήρξε κάποιος. Είναι η ενσάρκωση της αγωνίας του ανθρώπου να αποδείξει ότι ο αγώνας της ζωής του και ο τρόπος που την ξόδεψε είχαν νόημα.
Ο Διαλεγμένος τραβάει το νήμα και προς τις δύο κατευθύνσεις: το σχοινί τεντώνεται επικίνδυνα και από την πλευρά του συγγραφέα και από την πλευρά του θεατή. Ο πικρός σαρκασμός και η ειρωνική διάθεση του έργου -χαρακτηριστικά άλλωστε της γραφής του- αποτυπώνονται μέσα από τις ιδιαίτερες ποιότητες που υφαίνει με λεπτομέρεια. Για άλλη μια φορά συναντάμε έναν ήρωα σε ένα οριακό σημείο της ζωής του, όχι στο δαντικό μεσοστράτι αλλά στο φαουστικό αδιέξοδο.
Ειρήνη Μουντράκη
