Για τον αναγνώστη, που διερωτάται τι ήταν εκείνο που έκανε μια τόσο μεγάλη αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη που γνώρισε ποτέ η Μεσόγειος, να αντέξει 600 ολόκληρα χρόνια, η απάντηση βρίσκεται στο ιδεολογικό πλαίσιο που στήριζε τους ισχυρισμούς της Ρώμης και η ίδια φρόντισε να διαδώσει στους υπηκόους των επαρχιών της ότι το ρωμαϊκό πνεύμα δεν ήταν ξένο με την ταυτότητά τους και πως η ίδια εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Να εμφυσήσει δηλαδή στους διαφορετικούς λαούς που κατοικούσαν στα εδάφη της αυτοκρατορίας ότι όλοι τους είχαν έναν και μάλιστα κοινό σκοπό. Κι όταν η αίσθηση αυτή εξέπεσε, επόμενο ήταν να ακολουθήσει η πτώση της, την οποία επιτάχυναν οι βαρβαρικές επιδρομές. Η μεταφορά της Ρώμης στην Κωνσταντινούπολη, για να μπορέσει να επιζήσει, ήταν μονόδρομος και οι Βυζαντινοί είχαν απόλυτη επίγνωση των λόγων που τους έκαναν να αποκαλούν τους εαυτούς τους Ρωμαίους, αφού οι ίδιοι θεωρούσαν πως ήταν συνεχιστές και κληρονόμοι των παραδόσεων του Ρωμύλου, του Καμίλλου, του Αυγούστου και του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Χωρίς απολύτως καμία υπερβολή, η συναρπαστική γραφή των συγγραφέων θα μπορούσε να είναι και σενάριο ταινίας, ταξιδεύοντας τον αναγνώστη στον χρόνο με ιστορική ακρίβεια κι έναν τρόπο που πραγματικά μαγεύει…