Ο Τ. Σ. Έλιοτ, κατά πολλούς ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποιητής της εποχής μας, διαμόρφωσε μια καινούργια ποιητική γλώσσα, πολυδύναμη και πολυεπίπεδη, επηρέασε, όσο λίγοι, τους συγχρόνους του και θα επηρεάζει πάντα τους μεταγενέστερους.
Περιγραφή
«Η ποίηση» είπε ο Τ. Σ. Έλιοτ «είναι κάτι που κατορθώνεται με τη σύγκλιση και τη συνεργία όλων των ψυχικών δυνάμεων του ποιητή, από τις πλέον ασυνείδητες έως –και κυρίως– τις πλέον συνειδητές, οι οποίες συνθέτουν το λόγο μέσω μιας διαδικασίας αποπροσωποποίησης, μετασχηματίζοντας το προσωπικό σε πανανθρώπινο και υποτάσσοντας το επικαιρικό στο διαχρονικό».
Ο Τ. Σ. Έλιοτ, κατά πολλούς ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποιητής της εποχής μας, διαμόρφωσε μια καινούργια ποιητική γλώσσα, πολυδύναμη και πολυεπίπεδη, επηρέασε, όσο λίγοι, τους συγχρόνους του και θα επηρεάζει πάντα τους μεταγενέστερους.
Στη δίγλωσση αυτή έκδοση περιλαμβάνονται τα κυριότερα ποιητικά έργα του Eliot: Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ, Γερόντιο, Η Έρημη Χώρα, Η Τετάρτη της Σποδού, Τέσσερα Κουαρτέτα – έργα που υπήρξαν και σταθμοί στην παγκόσμια ποιητική παραγωγή.
Ακροβασία ανάμεσα στη σιωπή και τον λόγο
Η κυκλοφορία της νέας, αναθεωρημένης μετάφρασης των κυριότερων ποιητικών έργων του T. Σ. Έλιοτ από την ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη, έρχεται για να επικυρώσει το γεγονός ότι κάθε νέα μεταφραστική προσέγγιση ενός σπουδαίου έργου αποτελεί, ουσιαστικά, και μια νέα ανάγνωσή του, κυρίως όμως μια επιβεβαίωση της αντοχής και της διάρκειάς του στον χρόνο. >>>
Ο πιο εμβληματικός ποιητής του εικοστού αιώνα, φαίνεται πως είναι ο T.S. Eliot. Η Έρημη χώρα έχει πολλές φορές μεταφραστεί στα ελληνικά και όλο το έργο του επίσης πολλές φορές, αλλά όσο πολλές κι αν είναι ποτέ δεν είναι αρκετές. Έτσι η Παυλίνα Παμπούδη, στο πρώτο μισό του εικοστού πρώτου αιώνα καταθέτει μια ολοκληρωμένη μορφή αυτού του έργου, μετά από την πρώτη, που εξέδωσε το 2002. Επειδή όμως ... >>>
«Η ποίηση» είπε ο Τ. Σ. Έλιοτ «είναι κάτι που κατορθώνεται με τη σύγκλιση και τη συνεργία όλων των ψυχικών δυνάμεων του ποιητή, από τις πλέον ασυνείδητες έως –και κυρίως– τις πλέον συνειδητές, οι οποίες συνθέτουν το λόγο μέσω μιας διαδικασίας αποπροσωποποίησης, μετασχηματίζοντας το προσωπικό σε πανανθρώπινο και υποτάσσοντας το επικαιρικό στο διαχρονικό». >>>
