Το Οξυγόνο, έργο-μανιφέστο της γενιάς των 00s, γράφτηκε ως θεατρική πρόζα ειπωμένη από δύο πρόσωπα – ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Η παράσταση, δομημένη σε δέκα κεφάλαια, σαν μια μεταγραφή των Δέκα Εντολών, σαν μια νέα Καινή Διαθήκη, εκκινεί από το ανάποδο του «Ου φονεύσεις» και καταλήγει σε μια βιβλική Αποκάλυψη.

«Γράφω για μια γενιά μορφωμένων νέων που δεν πολυπηγαίνει στο θέατρο» δήλωσε το 2003 ο Ιβάν Βιριπάγεφ, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της Νέας Ρωσικής δραματουργίας, επικηρυγμένος από το ρωσικό καθεστώς και πολιτογραφημένος Πολωνός.

Η έκδοση περιλαμβάνει δύο κείμενα: «τη μετάφραση, που είναι ακριβής και πιστή στο πρωτότυπο, όμως δεν έχει τη ροή και την ηχητική πολυπλοκότητά του, και μια διασκευή – απόδοση που έχει τη μουσικότητα που χρειάζεται αλλά και πολλές αλλαγές, κοψίματα και προσθήκες, που είναι όμως σύμφωνα –πιστεύω– με το πνεύμα του συγγραφέα», αναφέρει ο Γιώργος Κουτλής, ο οποίος μετέφρασε το έργο. Και προσθέτει, αναφορικά με τη διασκευή που έκανε σε συνεργασία με τον Βασίλη Μαγουλιώτη: «Οι εναλλαγές του ύφους και ο ρυθμός της γραφής δημιουργούν μια δραματουργία στη φόρμα της γλώσσας, ένα γλωσσικό κολάζ τρομερά πρωτότυπο. […]

Επιλέξαμε να προσαρμόσουμε το έργο ώστε να επικοινωνεί πιο εύκολα με το σημερινό κοινό. Λείπουν λοιπόν πολλές αναφορές που έχει το πρωτότυπο σε γεγονότα της εποχής που γράφτηκε ή σε στοιχεία της ρωσικής κουλτούρας που είναι άγνωστα στον Έλληνα θεατή».