Η μελαμψή παρθένος του Λένου Χρηστίδη με έστειλε κατευθείαν στη Μαύρη Αφροδίτη, εκείνη τη δυστυχή ιθαγενή με την οποία η «πολιτισμένη» Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα διασκέδαζε, χρησιμοποιώντας την όπως οι τσιγγάνοι την αρκούδα. Σταματώ εδώ τις αναλογίες γιατί της Αφροδίτης τα παραλειπόμενα είναι τραγικά, ενώ της Παρθένου είναι κωμικοτραγικά. Κι όμως, το ζωώδες και υποβαθμισμένο περιβάλλον και της μιας και της άλλης είναι ανάλογο, και μαύρο και μελαμψό. >>>