Ἐὰν αὐτὸς ὅμως εἶναι ὁ γενικὸς κανὼν διὰ τὰ περισσότερα τῶν ἐντύπων ποὺ μελετῶμεν, δὲν παύουν νὰ ὑπάρχουν καὶ ὡρισμέναι ἐξαιρέσεις. Εἰς τὰ τελευταῖα βιβλία δὲν θὰ εὕρη ὁ ἀναγνῶστῆς εὐχάριστους καὶ κολακευτικὰς ἐπαγγελίας, δὲν θὰ τοῦ παρασχεθοῦν εὔκολοι συνταγαὶ πρὸς ἀπόκτησιν «ὑπερβατικῶν δυνάμεων», δὲν θὰ τοῦ καλλιεργηθῇ τὸ αἴσθημα τοῦ προνομίου καὶ τῆς ἐγωιστικῆς ἀνωτερότητας εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων, ἀλλὰ τοὐναντίον θὰ τοῦ ἀναξεσθοῦν χαίνουσαι πληγαί, θὰ τοῦ ὑποδειχθῇ ὁ τρόπος ἀπαλλαγῆς ἐκ τῶν μυριάδων προλήψεων καὶ προκαταλήψεων, ἠθικῶν, ἐπιστημονικῶν, κοινω-νικῶν μυητικῶν κ.ά., ὥστε διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὑποδείξεων τούτων, ὁ ἐκλεκτὸς καὶ ὥριμος δι’ α-ληθὴ καὶ σοβαρὰν μύησιν, νὰ ἀποτελέση τὸ ἁγνὸν καὶ κατάλληλον δοχεῖον, τὴν πρώτην ὕλην ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐνδεχομένη ἀνωτέρα πνευματικὴ ἐπήρεια νὰ μὴ ἀνακλασθῇ εἰς τὸ κενὸν καὶ νὰ συναντήση ὁμοιογένεια καὶ συντονισμόν, διὰ νὰ ἐκκολαφθῇ ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ γνήσιος Μύστης.

Ἐν ἐκ τῶν σπανίων τούτων βιβλίων εἶναι καὶ τὸ παρόν. Δὲν ὑπερβάλλομεν ἐὰν εἴπωμεν ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ ὁδηγὸς παντὸς ἀποβλέπο-ντὸς εἰς σοβαρὰν μυητικὴν ἀγωγὴν καὶ τὸ θεμελιῶδες ἀπόκτημα παντὸς μεμυημένου. Ὁ σύγγραφεύς του, ὁ πολὺς ΡΕΝΕ ΓΚΕΝΟΝ, τοῦ ὁποίου ἐπιφυλασσόμεθα εἰς ἄλλην εὐκαιρίαν νὰ συντάξωμεν τὴν βιογραφίαν, καὶ ἡ ὅλη του μυητικὴ σταδιοδρομία, συνάδουν εἰς τὴν γόνιμον ἀξιοποίἠσιν τῶν ἐν αὐτῷ ἐκτεθειμένων ἀρχῶν.

Εἴμεθα εὐτυχεῖς διότι μᾶς ἐδόθη νὰ κατα-στήσωμεν γνωστὸν εἰς τὴν Ἑλληνικὴν περιοχὴν τὸ κατὰ πάντα πολύτιμον τοῦτο ἔργον τοῦ διασήμου Γάλλου διανοητοῦ καὶ Μύστου. Εἴθε αἱ ἐν αὐτὼ ἀναπτυσσόμεναι ἰδέαι νὰ καρποφορήσουν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ὀλίγων ἐκλεκτῶν καὶ νὰ εὕρουν την ἁρμόζουσαν ἀνάκλασιν καὶ ἐνθουσιασμόν.