Κάνω πολλές ευχές.

Τη φορά που σου είπα ψέματα

για την πεταλούδα. Πάντα αναρωτιόμουν

τι ευχήθηκες.

Τι νομίζεις ότι ευχήθηκα;

Δεν ξέρω. Ότι θα επιστρέψω,

ότι με κάποιο τρόπο θα είμαστε μαζί στο τέλος.

Ευχήθηκα για αυτό που πάντα εύχομαι.

Ευχήθηκα για άλλο ένα ποίημα.

                          («Η ευχή»)

Στη συλλογή Meadowlands η Λουίζ Γκλικ συνυφαίνει την ιστορία ενός σύγχρονου διαζυγίου με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη, με μια επανεγγραφή του μύθου που δίνει τον λόγο, πρωτίστως, στους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Συναντάμε, εδώ, μια Πηνελόπη που πεισματικά υφαίνει, εξυψώνοντας έτσι την αναμονή σε θέληση, μια ρεαλίστρια μάγισσα μα τελείως ανθρώπινη Κίρκη, έναν εύστροφο Τηλέμαχο κι έναν διχασμένο Οδυσσέα, καθώς και ένα ανδρόγυνο στα πρόθυρα του χωρισμού. Σ’ αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ άχρονου και σύγχρονου, η Γκλικ δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο σπάνιας δύναμης, εξερευνά διαχρονικά θέματα, αποκαλύπτοντας τις σιωπές, την ατέρμονη διαπραγμάτευση της οικογενειακής ζωής, τη σκληρότητα που επιτρέπει η οικειότητα και τα απογοητευτικά μικροπράγματα της καθημερινότητας, την αδυναμία επικοινωνίας ακόμα κι όταν τα πρόσωπα συνομιλούν· διαβλέπει έτσι στη σύγχρονη ζωή το ίδιο δίλημμα που βρίσκεται στον πυρήνα της Οδύσσειας: «ω αναπάντητο / βάσανο της ανθρώπινης καρδιάς: πώς να χωρίσουμε / την ομορφιά του κόσμου σε αποδεκτές / και μη αποδεκτές αγάπες!». Ποιητική σύνθεση, η οποία ακολούθησε την έκδοση της συλλογής Η άγρια ίρις, μεγάλης ακρίβειας και διαύγειας, γραμμένη με μεταφορική πυκνότητα και λυρική ένταση, είναι ταυτόχρονα κωμική και σπαρακτική, στοχαστική και καθόλου μελοδραματική.