Το βιβλίο ακολουθεί τα ίχνη των ιστορικών θεωρητικών καταβολών της ψυχοσωματικής στην ψυχανάλυση και, μαζί με αυτές, τους τρόπους με τους οποίους οι κλινικοί με ψυχαναλυτική εκπαίδευση έχουν επιχειρήσει να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν ασθενείς με σύνθετα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Επανεξετάζει τη σχέση ψυχισμού-σώματος στην ψυχανάλυση, αποφεύγοντας τις διχοτομήσεις του παρελθόντος ανάμεσα στο ψυχολογικό και το σωματικό, αλλά και τις διακρίσεις του παρόντος ανάμεσα σε ασθενείς που συμβολοποιούν και ασθενείς που δεν συμβολοποιούν. Επεξεργάζεται θεωρητικά και κλινικά ζητήματα από μια ευρεία και συνθετική οπτική. Το όφελος των ψυχοσωματικών ασθενών δεν προάγεται ούτε με τη δίχως διακρίσεις αποδοχή εντυπωσιακών νέων ευρημάτων ούτε με την απόρριψη καθιερωμένων τρόπων για την κατανόησή τους. Το βιβλίο αντιπροσωπεύει μια προσέγγιση που αξιοποιεί τόσο την πλούσια ιστορία του παρελθόντος όσο και το συναρπαστικό νέο έργο στις νευροεπιστήμες. Το εισαγωγικό κεφάλαιο μάλιστα σκιαγραφεί την εξέλιξη του πεδίου της ψυχαναλυτικής ψυχοσωματικής.