Τα διηγήματα της συλλογής Ένα για το δρόμο συνθέτουν το ζωντανό πορτρέτο μιας συγχυσμένης μεγαλούπολης, την αυτοβιογραφία σε συνέχειες ενός τόπου σύναξης που δεν αλλάζει.
Περιγραφή
Φωτογραφίες που κολυμπούν. Πεταλούδες που ρινορραγούν. Οικογένειες που χωλαίνουν. Τραπουλόχαρτα που θολώνουν. Τοίχοι που ζαρώνουν. Emoji που βαραίνουν. Μουστάρδες που φλογίζουν. Κουδούνια που σιωπούν. Σβέρκοι που στενάζουν. Παιδιά που ξεφεύγουν. Φλας που κλέβουν. Μάτια που γκαρίζουν. Πόρνες που απουσιάζουν. Σταυροφόροι που υποκύπτουν. Σπηλιές που σφαλίζουν. Σκαμπό που μαρμαρώνουν. Φιστίκια που δολοφονούν. Φωνές που ερεθίζουν. Τατουάζ που παραμιλούν. Δίσκοι που γυρίζουν. Στο κέντρο της Αθήνας εδώ και αιώνες υπάρχει ένα μπαρ όπου όλα είναι μελετημένα. Οι θαμώνες του επιλέγουν την αφαίρεση και τον σκληρό ρεαλισμό για να αφηγηθούν οι ίδιοι την ιστορία τους. Απευθύνονται πρώτα και κύρια στον εαυτό τους – αυτόν που ξεχνούν ότι έχουν ήδη χάσει προ πολλού, αυτόν που στην πραγματικότητα τους βρίσκεται εύκαιρος μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτού, αυτόν που δεν ξέρουν ότι θα συναντήσουν το πρωί της επομένης στον καθρέφτη. Αναπόφευκτα οι γύρω τους, συμπότες καρδιακοί ή τυχάρπαστοι, γίνονται κοινωνοί ακόμη και των εσωτερικών τους ψιθύρων. Κι αν κανείς τους δεν είναι αυτός που φαίνεται, όλοι μαζί –φιλόσοφοι του περιθωρίου, δέσμιοι των παθών τους και μιας επιλεκτικής αδυναμίας να ανταπεξέλθουν στις αναποδιές– ξέρουν ότι η ζωή έχει νόημα και εναγωνίως το αναζητούν, ελπίζοντας να τους βρει εκείνο πρώτο. Τα διηγήματα της συλλογής Ένα για τον δρόμο συνθέτουν το ζωντανό πορτρέτο μιας συγχυσμένης μεγαλούπολης, την αυτοβιογραφία σε συνέχειες ενός τόπου σύναξης που δεν αλλάζει ό,τι κι αν συμβαίνει έξω από τα όρια μιας φωτεινής στοάς όπου κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία. Για άλλη μια θεραπεία. Για άλλη μια υποτροπή. Γιατί το χάος είναι μια παρτιτούρα που πάνω της γράφεται η πραγματικότητα. Ξανά και ξανά. Και πάλι από την αρχή.
Τι είναι αυτό που μας τραβά στη συλλογή διηγημάτων του Θεοδόση Μίχου; Είναι η στιγμή που η κριτική στέκεται αμήχανη μπροστά στην τέχνη, στην τέχνη που καινοτομεί, σφάζεται, βγάζει τα σκώτια της έξω, ξεγυμνώνεται, ντύνεται το παράλογο και το παράδοξο, και κοιτάζει σαν να έχει φάει σφαλιάρα. Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει στα είκοσι ένα αυτά κείμενα, με τους μονολεκτικούς τίτλους, είναι ο τρόπος αφήγησης. >>>
Η συλλογή διηγημάτων Ένα για τον δρόμο του Θεοδόση Μίχου (εκδ. Μεταίχμιο, 2024) αποτελεί μια έντονη και ευαίσθητη εξερεύνηση της εσωτερικής και εξωτερικής περιπλάνησης των ανθρώπων, που αναζητούν την ταυτότητά τους μέσα από το ποτό, τις σχέσεις και την ίδια τη ζωή. Ο συγγραφέας παρουσιάζει με έναν μοναδικό, σχεδόν ποιητικό, τρόπο την πάλη των ηρώων με τους δαίμονές τους, εστιάζοντας τόσο στις σκοτεινές ... >>>
«βλέπω όνειρα φριχτά / στον Πόρο / μπαρ και μπαράκια / και τα κουμπαράκια» (Lynne, Μίλτος Σαχτούρης) Στερεότυπο ή πραγματικότητα; Ενδέχεται να ισχύουν και τα δύο ισομερώς καταμερισμένα στη συνείδηση των αναγνωστών και στην καθημερινότητα των συγγραφέων. Παλαιότερα σίγουρα, αλλά ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν αναγνώστες που πιστεύουν ότι οι συγγραφείς όταν δεν γράφουν ή ακόμη κι όταν γράφουν του δίνουν και καταλαβαίνει με το αλκοόλ. >>>