Πρόκειται για αφηγήσεις ζωής πέντε γυναικών του θεσσαλικού κάμπου, με τη μεγαλύτερη από αυτές να βρίσκεται στα 95 της, τη μικρότερη στα 71. Διαβάζουμε για γάμους στα 14 και γάμους στα 38. Αφηγήσεις που φέρνουν στο φως τη ρωγμή του έρωτα στον γάμο από προξενιό, τη σιωπή που σημαίνει συναίνεση, τη σιωπή που σημαίνει άρνηση, την υποταγή, την ανυπακοή. Αφηγήσεις που υπαινίσσονται ιστορίες ανείπωτες της γυναικείας συνθήκης αλλά κυρίως εσωτερική δύναμη κι έναν διαρκή αγώνα πάνω στο νόημα…»

(από τον πρόλογο της συγγραφέως)

«Τα κείμενα των πέντε αφηγητριών μιλάνε －άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με αγανάκτηση και άλλοτε με καρτερικότητα－ για τις έμφυλες σχέσεις στις αγροτικές κοινωνίες και πώς αυτές άλλαξαν στον χρόνο. Μιλάνε επίσης για τη φοβερή δύναμη που είχαν αυτές οι γυναίκες, παρά την υποδεέστερη θέση στην οποία τις εγκλώβισε το πατριαρχικό σύστημα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ως έναν βαθμό, αυτά τα κείμενα μιλάνε από μόνα τους και μπορεί κανείς να τα απολαύσει όπως είναι, χωρίς επεξηγήσεις και υποσημειώσεις […] [..] Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν με γλαφυρό τρόπο ότι η δύναμη της προφορικής ιστορίας δεν βρίσκεται μόνο στην ανάκληση ενός βιωμένου παρελθόντος συχνά απρόσιτου στην ευρύτερη κοινωνία, αλλά και στον αναστοχασμό του υπό το πρίσμα του παρόντος － αναστοχασμός που παράγεται μέσα από τη διαλογική σχέση παρελθόντος-παρόντος και αφηγήτριας-ερευνήτριας. Το υλικό που μας παραθέτει η Ιωάννα Γιαννακοπούλου σε αυτό το βιβλίο είναι ένα λαμπρό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας.»

(από την εισαγωγή της Ρίκης βαν Μπούσχοτεν)