ανάλεκτα ποιήματα με πλούσια θεματολογία.
Μέσα από τους στίχους αναδεικνύεται μια διάθεση φιλοσοφικής
αναζήτησης, η οποία υφαίνεται με τις αναφορές στον χωροχρόνο, στο
σύμπαν, στις δυνάμεις της φύσης, ταξιδεύοντας σε αρχέγονες πηγές της
μυθολογίας, σε σελίδες της ιστορίας με ονόματα, παραστάσεις, εικόνες
και αρχέτυπους συμβολισμούς.
Μια φιλοσοφική αναζήτηση με επίκεντρο τον άνθρωπο και το
κοινωνικό σύνολο, τα αισθήματα και τα συναισθήματα, από τον έρωτα
ως το φόβο και το μισεμό, τη ζωή και το θάνατο, αλλά και τους θετικούς
στοχασμούς, την αισιοδοξία, την ελπίδα, το όνειρο. Τα πανανθρώπινα
ιδανικά και ιδεώδη, οι διαχρονικές αξίες της Ισότητας, της Δικαιοσύνης,
της Ελευθερίας, της Ειρήνης στην πρώτη γραμμή αυτής της φιλοσοφικής
στιχουργικής ανασκαφής. Ιχνηλατώντας «ευθυρρήμονα» το γεγονός
ότι οι αξίες αυτές επηρεάζονται από την τύρβη της καθημερινότητας, η
οποία σήμερα τείνει να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός επιπόλαιου
και χαοτικού παρόντος που εκμηδενίζει το αξιακό φορτίο των κοινωνιών
και αποκτά διαστάσεις επικίνδυνες θέτοντας σε κίνδυνο τη σχέση της
ανθρώπινης συνείδησης με το χρόνο και τη συνέχεια των γενεών, ο στίχος
νουθετεί «αφουγκράσου των αιώνων τις κραυγές».
Η στόχευση, η προσφορά του στίχου, είτε ελεύθερος, είτε με ρίμα είναι
να ανακτηθεί η μυσταγωγία και η μέθεξη με τις λέξεις. Η ποίηση αφαιρεί
από τα τεκταινόμενα τις αιτίες και τους δίνει μια διάσταση πάνω από
το χρόνο. Οφείλει να φιλτράρει στον αφρό το διαχρονικό ιδεολογικό
υπόβαθρο των γεγονότων, αφήνοντας ως ίζημα τα ίδια τα γεγονότα. Η
ποίηση δημιουργεί έναν χώρο όπου οικειοποιείσαι το ασύλληπτο και το
όνειρο γίνεται πραγματικό.
Οι «Ευθυρρήμονες Λογισμοί» διαπιστώνουν, νουθετούν, ελπίζουν,
αφυπνίζουν. Απευθύνονται στον αναγνώστη με γνώμονα τη ρήση του
Πάμπλο Νερούντα: η ποίηση δεν ανήκει σε αυτούς που τη γράφουν, αλλά
σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Κατά τον Σεφέρη η ποίηση έχει τις ρίζες
της στην ανθρώπινη ανάσα.
