Στη νουβέλα με τον τίτλο Θηρίο ή Θεός, η Δημητριάδου διαπραγματεύεται τα υπαρξιακά και αναπάντητα ερωτήματα που έθετε και στα προηγούμενα έργα της (Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή, Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, Ο βιωμένος χρόνος, Λέξεις απόκρημνες, Δήμιου και δημιουργού 36 αγχόνες επί χάρτου, Ο ποιητής διάγει εσώκλειστος, κ.α), εδώ με λόγο περισσότερο αναλυτικό και σε κάποια σημεία αμιγώς δοκιμιακό. «Πώς γίνεται ό,τι έχω χάσει, πάλι μέσα μου να είναι, πάλι να το νιώθω σαν το πιο «δικό μου», μια απώλεια κερδισμένη; […] Κάποτε ήθελα να είμαι ολόκληρος μέσα στον κόσμο […]. >>>
Επιλέγοντας για τίτλο μια φράση από τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, η Διώνη Δημητριάδου συστήνει το νέο της πεζογράφημα, Θηρίο ή Θεός, που έρχεται για να αποτελέσει μια συνέχεια των ποιητικών της αναζητήσεων κατά τρόπο απόλυτα βαθύ, καίριο και στοχαστικό. Πρόκειται ουσιαστικά για μια απόπειρα να συντεθεί ένα είδος οδοιπορικού στις μεγάλες έννοιες της ζωής και του κόσμου, όπως αυτές σαρκώνονται για να αποτελέσουν τους πυρήνες της περίσκεψης και του προβληματισμού που αναπτύσσει ο κεντρικός ήρωας του έργου. >>>
