Ένα σπαρακτικό ελεγείο για τον θάνατο της μητέρας σε είκοσι οκτώ ποιήματα, που αποτυπώνουν τη βαθιά τρυφερότητα της σχέσης μάνας και κόρης, αλλά και την ψυχική στάση απέναντι στη φθορά, στο τέλος, στην απουσία. Το πένθος, η μνήμη, ο πόνος, η μοναξιά, η επίγνωση του ανεπίστρεπτου, η σιωπή μέσα από τον λυρισμό των αληθινών αισθημάτων και των ακριβών λέξεων. Πίσω από τον λυρικό αποχαιρετισμό σκιαγραφείται, συνάμα, με ένταση και λιτότητα η προσωπικότητα, το ειδικό βάρος, η ψυχική ενέργεια ενός ανθρώπου που έφυγε έχοντας εμπνεύσει βαθιά αγάπη.
Βρισκόμουν στην Αθήνα, και συναντήθηκα με την Ιουλίτα Ηλιοπούλου την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε το βιβλίο της, αφιερωμένο στη μητέρα της. Ανοίγοντας το βιβλίο, ένιωσα μια βαθιά συγκίνηση από τους πρώτους κιόλας στίχους που διάβασα. Από τότε άρχισα να διαβάζω αυτά τα 28 ποιήματα, σχεδόν μεταφράζοντάς τα. Γιατί η μετάφραση είναι ο καλύτερος και βαθύτερος τρόπος ανάγνωσης, που εδραιώνει μια διαδικασία σταδιακής συνταύτισης. >>>
