Στην αιώνια σιωπή του άπειρου διαστήματος/ απρόβλεπτος
...μες στις σιγανές φωνές των αριθμών
αντικρίζοντας τις άλγεβρες
του εξαίσιου κενού
για πού
για ποιον
αυτόν
που αρνιέται να ταιριάξει με τις εποχές
για να χωρέσει στην ημέρα
ν’ αντέξει στον ουρανό
στο φως του πόνου
να βρει διέξοδο
απ’ τους θεούς
και τους ανθρώπους
πάντα λυπημένος
μα πάντα ξέροντας το γιατί.
Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του ποιητική συλλογή (Δυτικά ο κήπος/εκδ. Μανδραγόρας 2004) ο Σταύρος Μίχας, από την ιδρυτική ομάδα του Μανδραγόρα, επανέρχεται με σαράντα εννέα ποιήματα συνομιλώντας με τον αναγνώστη αλλά και αναστοχαζόμενος την πορεία του ανθρώπου από και προς το άπειρο: ...Γυροφέρνω μέσα στον εαυτό μου/ συναντώ άγνωστα πρόσωπα/ και μένα τον ίδιο δεν με συναντώ./ H ιστορία αυτή δεν είναι δική μας/ κάποιοι άλλοι ζουν τη ζωή μας.// Όλοι παίζουμε σ’ ένα παιχνίδι/ που κανείς δεν κερδίζει/ κι αυτοί που έχουν τους κανονισμούς μας αγνοούν./ Όλα γίνονται ερήμην μας.// Η ιστορία ένας σκουπιδότοπος/ και σπασμένα ουράνια τόξα./ Κανείς δεν ακούει τον πρώτο λόγο/ κανείς δε θ’ ακούσει τον στερνό.// Παντού νυχτώνει/ ένας αγέρας άγριος χτυπάει την πόρτα/ φοβάται κανείς/ ακόμη και να κλείσει τα μάτια («Ένα ατέλειωτο κενό»).
Η ιστορία, το φως, η θάλασσα, οι άγγελοι από κοινού με τα ερωτήματα περί της υπάρξεως και της πορείας μας στον χρόνο πρωταγωνιστούν στο ποιητικό έργο του Σταύρου Μίχα. Ταυτοχρόνως διαλέγεται με ποιητές που με το έργο τους συνομίλησε: Σολωμός, Καρούζος, Κατσαρός, Γκάτσος (βλ. τα σχετικά ποιήματα). Από τα ρήματα να ξεχωρίσουμε το «υπάρχω», δεόντως υπαρξιακή η ποίηση του Μίχα (βλ. το «Μέχρι να ανακαλύψω τον εαυτό μου») και το «φεύγω» ως ρήμα της κίνησης προκειμένου να ορίσουμε έναν άλλο τόπο/προορισμό αλλά και το ενδεχόμενο της εγκατάλειψης: αποχωρώ, αναχωρώ...
Παράλληλα επιχειρείται ένας διάλογος με κέντρο την ποίηση και τα ποιήματα ποιητικής που αφθονούν στη συλλογή: «Ο ποιητής κι οι λέξεις», «Ονειροποιητής», «Το σπίτι του ποιητή» κλπ.
Λόγος λυρικός, ανθρωποκεντρικός, ανθρώπινος που πασχίζει να απαντήσει ενδεχομένως και να τραγουδήσει την αδιευκρίνιστη διαδρομή μας προς το αβέβαιο και το άγνωστο: βλ. το «Είσαι μια απάντηση με φως»:
...Ο κόσμος αδειάζει απ’ το βάρος του/ Ύστερα όλα χορεύουν/ Ο χρόνος/ Τ’ αστέρια/
Η σκόνη που αιωρείται στο κενό.// Οι σκέψεις μετακινούνται μαζί σου/ Είσαι μια ψυχή που ψάχνει να βρει το σχήμα της/ Σαν το φως μες στην ουσία του Θεού.// Υπάρχουν χιλιάδες ουρανοί μες στον ουρανό σου/ Χιλιάδες μέρες μέσα στη μέρα σου.// Τρέχεις σ’ όλους τους δρόμους για να μη χαθείς/ Ο άδειος λόγος δεν έχει αντίκτυπο πάνω σου/ Γλιστράει κάτω απ’ τα όνειρά σου/ Τρέφεσαι με τη φωτιά/ Φεύγεις μ’ αυτό που φεύγει/ Αγγίζεις τόσο τ’ αστέρια όσο και τα έντομα./ Τα φύλλα των δέντρων./ Tα πρόσωπα τ’ απείρου.// Δεν σβήνεις ποτέ μέσα σε μια σκέψη/ Είσαι τόσο ελαφρύς όσο ο αέρας που πίνουμε/ Ο ουρανός που τρώμε.// Είσαι μια απάντηση με φως/ Υπάρχεις μόνο σαν παρόν.// Σε αναμονή του Θεού είσαι κιόλας ολόκληρος θεός/ Πας μέχρι το τέλος του κόσμου/ Μεθυσμένος απ’ το κρασί τ’ ονείρου.
Ο Σταύρος Μίχας γεννήθηκε στη Λαμία. Έζησε στην Αθήνα 25 χρόνια, για να επιστρέψει στη γενέτειρά του στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Εργάστηκε ως διοικητικός υπάλληλος των ΕΛΤΑ. Μέλος της συντακτικής ομάδας και από τους βασικούς συνεργάτες από ιδρύσεως του περιοδικού «Μανδραγόρας» (1993). Έχει στο ενεργητικό του επτά ποιητικές συλλογές. Έγραψε κείμενα για το ραδιόφωνο. Ποίησή του έχει δημοσιευτεί σε περιοδικά, στο διαδίκτυο κι έχει περιληφθεί σε ανθολογίες.
