Οι κερασιές θ᾽ ανθίζουν κάθε χρόνο, και θα στολίζουν την αθάνατη ομορφάδα της ζωής

Εκεί όπου η αγάπη, εκεί και η ομορφιά

Η κάθε μέρα είναι λακωνική περίληψη όλης μας της ζωής.

Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε σαν άνθρωποι.

Έτσι κι αλλιώς θα φύγουμε – ας πάμε τραγουδώντας στην άλλη ακρογιαλιά!

Αν όλοι αυτοί που εκδίδουν ποιήματα διάβαζαν και καμιά συλλογή των συναδέλφων τους, οι άλλοι αναγνώστες θα περίσσευαν.

Μετά από έντεκα ποιητικά βιβλία που κυκλοφορούν από το 2008 στην Ελλάδα ο Κωστής Παπακόγκος παρουσιάζει τα "Πικροκέρασα" ένα βιβλίο ποιητικότροπων αφορισμών του γραμμένοι την τριετία 2013-2015. Ένα σύντομο περιεκτικό, συνήθως δίστιχο, όπου παρατίθεται μια ευρύτερα αποδεκτή αλήθεια. Ομοειδή, συγγενή προς τους Αφορισμούς τα Αποφθέγματα και τα Επιγράμματα, με τα τελευταία, φθάνοντας ως τις μέρες μας, να συγκαταλέγονται στα είδη της λυρικής ποίησης.

Ο συγγραφέας που ξεκινά με τον 140ο Ψαλμό του Δαυίδ «Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου» καταγράφει με λιτό ανθρώπινο τρόπο όλα όσα σχετίζονται με τη ζωή, την πορεία (Αν ό,τι έχω κάνει στη ζωή δεν είναι τίποτα – τότε πέτυχα το παν) και το τέλος του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Η ειρήνη (Ειρήνη παναπεί πόλεμος με δόσεις), ο πόλεμος (Τον πόλεμο θα ᾽πρεπε να τον διευθύνουν φιλόσοφοι, να τον διεξάγουν ποιητές, και οι στρατηγοί να κάνουν παρελάσεις με φουστανέλες), η ποίηση (Ό,τι τραβάει στην ποίηση είναι το ανείπωτο – και η αίσθηση πως αυτό θα πρέπει να εκφραστεί από σένα), το ποίημα (Από σπίθα πυρκαγιά κι από λέξη ποίημα) κι ο ποιητής (Μέσα στον ποιητή κρύβεται ο ζευγολάτης, και μες στο ζευγολάτη αγρυπνάει πάντα ένας ποιητής), ο θεός (Από τότε που ανακάλυψε ο θεός τον άνθρωπο, βρήκε το διάολό του) κι ο άνθρωπος: Ιησούς: κατά βάθος άνθρωπος, κατά ύψος θεός, και κατά πλάτος αντάρτης.

Τα "Πικροκέρασα" του Κωστή Παπακόγκου διακρίνονται για το χιούμορ –ενίοτε πικρό, την ανθρωπιά, το εύρος των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται: πολιτικά, κοινωνικά, υπαρξιακά, ζητήματα θρησκείας και πίστης, βεβαίως για την οικονομία του λόγου, την περιεκτικότητα της έκφρασης, την οξύνοια της γραφής, τον απολογισμό μιας πορείας, τον φιλοσοφικό στοχασμό τους που βγαίνει στην επιφάνεια σχεδόν απροειδοποίητα, διακριτικά: Αν δεν υπήρχαν θάμνοι, τα κυπαρίσσια δε θα ᾽ταν τόσο ψηλά μάς λέει ο Κωστής Παπακόγκος και συμπληρώνει: Ακόμα και τα πιο ίσια δέντρα, έχουν ρίζες στραβές.

Ο τόπος, οι Έλληνες (Ο μισός πληθυσμός στην Ελλάδα αυτοχαρακτηρίζεται μαλάκας. Ο άλλος μισός είναι γυναίκες) η τέχνη (Η Τέχνη είναι παιχνίδι μοναχικό, κι ασκείται κυρίως από κείνους που δεν τους παίζουν τ᾽ άλλα τα παιδάκια), οι συγγραφείς έχουν επίσης ένα μεγάλο μερίδιο στους αφορισμούς: Ροΐδης, Καζαντζάκης, Λασκαράτος, για να σταθούμε σε κάποιες εμβληματικές περιπτώσεις, αλλά και ο Σεφέρης: Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, είπε. Στο Πήλιο, στη Σαντορίνη, στις Μυκήνες… ολούθε! Και βρήκε την ψυχή του ο άνθρωπος – ως κάτ᾽ ανάγκη πρεσβευτής του τόπου των φαρμακερών φιδιών και των αγκαθερών ασπαλάθων – εκείθεν των συνόρων.

Τέλος να σημειώσουμε το ευάριθμο των αφορισμών με θέμα τον έρωτα παρουσιασμένο με έναν λεπταίσθητο κι ακριβή λόγο: Η καλή πορεία της αγάπης είναι ζήτημα ισορροπίας. Το γεφυράκι που περπατάει ο έρωτας είναι λιγνή κλωστή.

Με πάνω από 32 βιβλία στο ενεργητικό του ο Κωστής Παπακόγκος (γεν. 1936 στο χωριό Παχτούρι της κεντρικής Πίνδου) που από το πραξικόπημα του 1967 και μετά ζει στην Στοκχόλμη, έχει δημοσιεύσει όλα του τα βιβλία στο εξωτερικό. Στην πατρίδα του από το 2008, από τις εκδόσεις Μανδραγόρας, ξεκίνησε η ελληνική έκδοση απάντων των λυρικών του: "Γκρεμόχορτα" (2008), "Ιθάκη" (2010), "Χιονισμένος λύχνος" (2012), "Η έβδομη λιαχτίδα" (2014), "Νυχτερίδες" (2015), "Τουριστικός οδηγός" (2018), "Μύθοι" (2019), "Στον ίσκιο του πουλιού" (2020), "Όνειρα" (2022), "Λάκωνες" (2022), "Διασίδι" (2023). Το 2016 σε επιμέλεια του Κωστή Παπακόγκου κυκλοφόρησε από τον Μανδραγόρα το βιβλίο του πατέρα του Νίκου Παπακόγκου, "Απλά της Πίνδου λόγια", με τα άπαντα και μη λογοκριμένα ποιήματα του πατέρα του. Για το σύνολο του έργου του το 2020 απονεμήθηκε στον Κωστή Παπακόγκο το βραβείο «Jean Moréas/Κωστής Παλαμάς».