για δίκαιη δίκη αποτελούν ένα τρίπτυχο προστασίας του κατηγορουμένου και μάλιστα περιωπής Συντάγματος και ΕΣΔΑ, το οποίο αναλύεται διεξοδικά και αποτελεί οδηγό για την αντιμετώπιση των σχετικών ζητημάτων. Πρέπει να ιδωθεί ως μια προσπάθεια σύζευξης θεωρίας και πράξης και ως μια διαλεκτική αλληλουχία θέσεων της επιστήμης και της νομολογίας για το πλέον σοβαρό ζήτημα της ποινικής διαδικασίας, αυτό των αυτοτελών ισχυρισμών. Έτσι, ο συγγραφέας μέσα από μια κριτική θέαση των πραγμάτων όχι μόνο παρουσιάζει τις διάφορες θέσεις, αλλά προεχόντως εισφέρει στον διάλογο τα δικά του επιχειρήματα και διατυπώνει αξιοπρόσεκτες κρίσεις.
Στο έργο ο ερμηνευτής και ο εφαρμοστής του δικαίου θα βρουν λύσεις για τα εξής ζητήματα:
| Ποιοι ισχυρισμοί πρέπει να απαντώνται αιτιολογημένα από το δικαστήριο;
| Μπορεί ο Άρειος Πάγος να ελέγξει αναιρετικά τη στάθμιση και αξιολόγηση των αποδεικτικών μέσων;
| Πώς πρέπει να προβάλλονται οι αυτοτελείς ισχυρισμοί σύμφωνα με τη νομολογία;
| Τι ορίζει η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την απάντηση των ισχυρισμών του κατηγορουμένου;
| Οι καταλυτικοί της κατηγορίας – αρνητικοί πλην όμως καίριοι – ισχυρισμοί του κατηγορουμένου πρέπει να απαντώνται από το δικαστήριο;
| Μέχρι πότε μπορούν να προβάλλονται οι ισχυρισμοί του κατηγορουμένου;
| Είναι σκόπιμο να περιορίζεται η αιτιολογία του δικαστηρίου αποκλειστικά στους αυτοτελείς ισχυρισμούς;
Το πόνημα απευθύνεται στους δικαστικούς λειτουργούς, τους θεωρητικούς του ποινικού δικαίου, τους δικηγόρους της ποινικής πράξης, αλλά και τους φιλομαθείς ενεργούς πολίτες, ενώ αντλεί επιχειρήματα τόσο από τη νομολογία του Ανωτάτου Ακυρωτικού όσο και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
