Στην 1η ενότητα επιχειρείται η δικαιοκρατική ανάλυση της αρχής της ηθικής απόδειξης, με ταυτόχρονη εξέταση της ιστορικής αναδρομής της αρχής, αλλά και της συγκριτικής της επισκόπησης σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Σε αυτό το πολυδιάστατο πλαίσιο ερευνάται και ο βαθμός ταύτισης της ηθικής απόδειξης με την ελεύθερη εκτίμηση των αποδείξεων.
Στη 2η ενότητα αναλύεται το δικονομικό πλαίσιο λειτουργίας της ελεύθερης εκτίμησης των αποδείξεων με ερμηνευτικό γνώμονα: 1) τον λογικό σχηματισμό της δικανικής πεποίθησης, 2) την επίδραση της αρχής της σχετικότητας των αποδεικτικών μέσων, 3) την εγγυητική λειτουργία της ολόπλευρης αναζήτησης της αλήθειας στην προδικασία και στο ακροατήριο. Κοινό παρονομαστή της έρευνας συνιστά, μεταξύ άλλων, η νομολογία του ΕΔΔΑ ως προς την εκτίμηση της αξιοπιστίας των μαρτυρικών καταθέσεων και ως προς την αρχή της δικαστικής ακρόασης.
Στην 3η και τελευταία ενότητα προσεγγίζονται ερμηνευτικά και δικαιοπολιτικά οι περιορισμοί της ηθικής απόδειξης στον ΚΠΔ. Με γνώμονα τις παραδοχές του ΑΠ, του ΕΔΔΑ, αλλά και της επιστημονικής θεωρίας, επιχειρείται η ερμηνεία των διατάξεων που αφορούν την αποδεικτική λειτουργία: α) της προδικαστικής κατάθεσης του απόντος στο ακροατήριο μάρτυρα (363 ΚΠΔ), β) της εξ ακοής μαρτυρίας (224 ΚΠΔ), γ) της ανώνυμης μαρτυρίας (218 ΚΠΔ), δ) της μαρτυρίας συγκατηγορουμένου (211 ΚΠΔ).
Το έργο παρέχει μια κατά το δυνατόν σφαιρική (δογματική και πρακτική) ανάλυση της δικονομικής λειτουργίας της ηθικής απόδειξης. Συγχρόνως επικεντρώνεται στις συνηθισμένες δυσκολίες της εκτίμησης των αποδείξεων, αλλά και στους τρόπους αμφισβήτησης της επάρκειας της εκτίμησης των αποδείξεων, δηλαδή στα βασικά ζητήματα που απασχολούν καθημερινά τον εφαρμοστή του δικαίου, αλλά και τους συνηγόρους. Κατ’ αποτέλεσμα, μπορεί να φανεί χρήσιμο τόσο στον θεωρητικό του Ποινικού Δικονομικού Δικαίου, όσο και στον δικαστή, τον εισαγγελέα και τον δικηγόρο.
