Το 1750 ο εικοσιτριάχρονος γάλλος φυσιοδίφης Μισέλ Αντανσόν φτάνει στη Σενεγάλη με μεγάλα σχέδια: θα μελετήσει τη χλωρίδα της χώρας, θα συγγράψει ένα μεγαλειώδες επιστημονικό έργο και θα κερδίσει την καταξίωση και τη δόξα. Η συνέχεια, όμως, είναι αναπάντεχη. Ο Αντανσόν θα γοητευτεί από τη χώρα, από τη χλωρίδα και την πανίδα της, κυρίως από τους κατοίκους της, και θα αγαπήσει με πάθος τη Μαράμ, μια γυναίκα-μυστήριο. Παράλληλα, καθώς η Σενεγάλη είναι γαλλική κτήση, θα διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια τι σημαίνει αποικιοκρατία, εκμετάλλευση και δουλεμπόριο, και θα έρθει αντιμέτωπος με τον κυνισμό και τη βαρβαρότητα των αξιωματούχων της αποικιακής διοίκησης. Ο Ντιοπ απλώνει το χέρι του και, μέσα από τρεις αφηγήσεις που αλληλοδιαπλέκονται, αναδύονται πρόσωπα αλησμόνητα, μαγικές αντιλήψεις για τη ζωή, χρώματα, γεύσεις και μυρωδιές της Αφρικής. Μας καλεί σε έναν αφρικανικό περίπλου μιας άλλης εποχής: Η Πύλη του ταξιδιού χωρίς επιστροφή είναι ένα μυθιστόρημα σαν ταξίδι, ένα ωραίο ταξίδι στη γη των Γουόλοφ, ένα ταξίδι στον αιώνα των Φώτων, που όμως είναι αιώνας σκότους και οδύνης για τους λαούς της Αφρικής. «Η σκέψη μου», γράφει ο ήρωας, «ήταν πράγματι ασύμβατη με τον πλούτο ενός κόσμου που στηριζόταν στο δουλεμπόριο εκατομμυρίων νέγρων για περισσότερο από έναν αιώνα». Μυθιστόρημα περιπετειώδες, ευαίσθητο, συμβολικό και ποιητικό, με κύκλους αφηγήσεων που ανοίγουν και κλείνουν εγκλωβίζοντας όνειρα και επιθυμίες, αποτυχίες και απογοητεύσεις, μια ελεγεία για τον τραγικό έρωτα του Αντανσόν και της Μαράμ, αυτού του ζευγαριού με τη μοίρα του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Η Ιστορία είναι παρούσα εδώ, το ίδιο και ο μύθος. Βέβαια, «ο μύθος και η ιστορία, εξ ορισμού, δεν σμίγουν ποτέ ολότελα, γιατί ανάμεσά τους μένει πάντα ένα κενό, ορατό ή αδιόρατο, που υπήρξε όμως από παλιά ο γόνιμος και παραγωγικός χώρος της λογοτεχνίας».

***

Γλώσσα με κλασική ομορφιά.
Télérama

Υπέροχο μυθιστόρημα για το ερωτικό πάθος, που καταστρέφει αλλά και σώζει. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την Ιστορία με στόχο να ανατρέψει την αντίληψη περί ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου που επικρατούσε τον 18ο αιώνα, αιώνα του Διαφωτισμού.
Les Inrockuptibles

Ένας φυσιοδίφης του Διαφωτισμού ερωτεύεται μια όμορφη Σενεγαλέζα και ανακαλύπτει τη φρίκη του δουλεμπορίου των μαύρων. Αλλα¬γή ύφους και τόνου σε σχέση με το Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα _πιο κλασικότροπα, αυτή τη φορά, αλλά με το ίδιο δυσβάσταχτο συ¬μπέρασμα για τις φρικτές συνέπειες της αποικιοκρατίας και της μη ανεκτικότητας.
Paris Match

Αν και δεν μιμείται τη γλώσσα του 18ου αιώνα, ο Νταβίντ Ντιοπ, ειδικός ωστόσο στον 18ο αιώνα, επιδιώκει η γραφή του να παραπέμπει στη γραφή ενός πολύ μορφωμένου επιστήμονα και το λεξιλόγιό του να μεταφέρει τις αξίες, τις γνώσεις και τις προκαταλήψεις της εποχής του. Ο Ντιοπ κατορθώνει να γράψει ένα βιβλίο μελαγχολικό και φωτεινό ταυτόχρονα.
Le Monde

Ο Νταβίντ Ντιοπ διδάσκει στο πανεπιστήμιο τη λογοτεχνία του 18ου αιώνα. Η εξοικείωση με το θέμα του εξηγεί, αναμφίβολα, γιατί το βιβλίο είναι τόσο επιτυχημένο. Στον σημερινό κόσμο, ο Ντιοπ εξυμνεί με αναζωογονητική αφέλεια την ομορφιά των συναντήσεων, των επιμειξιών και των διασταυρώσεων. Ποτέ δεν εξωραΐζει την Ιστορία, κατορθώνει ωστόσο να ανακαλύψει ό,τι ωραίο μπορεί να βρει κανείς σε αυτήν.
L’Obs