Οι Διάλογοι με τη Λευκοθέα είναι ένα εγχείρημα ιδιοσυγκρασιακό και μοναδικό μέσα στο έργο του Τσέζαρε Παβέζε. Ο τίτλος δεν παραπέμπει μόνο στη γνωστή Νηρηίδα, προστάτιδα των Αργοναυτών, αλλά και στο όνομα της γυναίκας που ο ίδιος αγαπούσε ενόσω το έγραφε, από τον Δεκέμβριο του 1945 ως τον Μάρτιο του 1947. Το βιβλίο αποτελείται από είκοσι επτά σύντομους, αλλά γεμάτους ένταση, τραγικούς διαλόγους στους οποίους οι θεοί και οι ήρωες της ελληνορωμαϊκής Αρχαιότητας (από τον Οιδίποδα και τον Τειρεσία μέχρι την Καλυψώ και τον Οδυσσέα, από τον Έρωτα και τον Θάνατο μέχρι τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο) καλούνται να συζητήσουν για τη σχέση του ανθρώπου και της φύσης, το αναπόδραστο της μοίρας, την αναγκαιότητα του πόνου και την αμετάκλητη καταδίκη του θανάτου. Ως πυρήνας του βιβλίου αναδεικνύεται το μεγάλο, σχεδόν υπαρξιακό ενδιαφέρον που έτρεφε ο Τσέζαρε Παβέζε για τη μυθολογία και την εθνολογία. Η έκδοση συμπληρώνεται, μεταξύ άλλων, από σημειώσεις που βρέθηκαν στα χειρόγραφά του και μια επιλογή κριτικών κειμένων. Οι Διάλογοι με τη Λευκοθέα μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

«Οι Διάλογοι με τη Λευκοθέα αποκαλύπτουν τον ανθρωπιστή Παβέζε, έναν επιστήμονα που έχει αναλύσει όλο τον προηγμένο παγκόσμιο πολιτισμό από την άποψη της ερμηνείας των πρωτόγονων θρησκειών. Και έναν φιλόλογο  του οποίου η δημιουργική τεχνική γεννήθηκε από τον εμβριθή προβληματισμό του πάνω στους αρχαίους κλασικούς, με τα γνωστικά εργαλεία ενός σύγχρονου εθνολόγου. Μας προσφέρουν την παθιασμένη εικόνα μιας ανθρωπότητας στο κατώφλι της συνείδησης, που εγκαταλείπει την εποχή της απόλυτης επικοινωνίας με τη φύση, την εποχή των τεράτων και των μεταμορφώσεων, για να νιώσει ξαφνικά αποκομμένη από τα πράγματα. Αυτό την καθιστά ικανή να μεταμορφώνει τη φύση σε ονόματα και θεούς και να αντιμετωπίζει τις αμφιβολίες της μοίρας, της ελευθερίας, του θανάτου».

Ίταλο Καλβίνο