Ο βιασμός ως ακραία αναπαραγωγή παγιωμένων προκαταλήψεων και αναχρονιστικών έμφυλων ρόλων αναδεικνύεται μέσα από τις συνεντεύξεις ανθρώπων που διέπραξαν το αδίκημα του βιασμού, καταδεικνύοντας ότι τα ανδρικά αρχέτυπα δύναμης και βίας διαιωνίζονται στο συλλογικό ασυνείδητο, παρά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει οι όροι της παραγωγής, της οικονομικής, της κοινωνικής και της προσωπικής χειραφέτησης ή εξουσίας στη σύγχρονη κοινωνία…

- / -

Ακόμα και κατά το 2022 οι ορισμοί και κατά συνέπεια η νομική αντιμετώπιση του βιασμού ποικίλουν ακόμα και ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες. Λίγα κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα από το 2019, έχουν υιοθετήσει την περιγραφή, που προτείνει το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία ένας πλήρης ορισμός πρέπει να περιλαμβάνει κάθε μη συναινετική κολπική ή πρωκτική ή στοματική διείσδυση σεξουαλικής φύσεως ενάντια σε ένα πρόσωπο με οποιοδήποτε μέρος σώματος ενός άλλου ή με τη χρήση κάποιου αντικειμένου. Η πλειοψηφία των υπολοίπων περιστρέφεται γύρω από της έννοιες της βίας, του εξαναγκασμού, της απειλής ή της εκμετάλλευσης μιας κατάστασης, δυσχεραίνοντας έτσι την απόδοση δικαιοσύνης ή περιορίζοντας τις περιπτώσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως βιασμός. Η διαπίστωση αυτή καθιστά φανερό πως ακόμα και ερευνητικά η μελέτη του φαινομένου είναι αρκετά περίπλοκη με πλήθος επιστημών να ερίζουν, να συνεργάζονται ή να ακολουθούν παράλληλες διαδρομές για την αποκρυστάλλωση των μεταβλητών του βιασμού.

Απόσπασμα από τον Πρόλογο