Παρότι συμπληρώνονται φέτος εξήντα χρόνια από τη συγγραφή του έργου Παραλήρημα για δυο του Ευγένιου Ιονέσκο, αυτό παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Μια εξοργισμένη κοινωνία που βρίσκει διέξοδο σε βίαιες πράξεις, οι δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων, η απάθεια απέναντι στη βιαιότητα με την οποία ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι, η εμπειρία του εγκλεισμού, η διάχυτη πολεμική κατάσταση είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αλλά και τα μηνύματα του έργου.

Ένα ζευγάρι ζει απομονωμένο στο διαμέρισμά του, καθώς έξω επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα. Επηρεασμένο από τη φθορά του χρόνου, καβγαδίζει συνεχώς και ανταγωνίζεται στο ποιος έχει δίκιο. Κι ενώ ο πόλεμος είναι μια καλή δικαιολογία για να μένουν σε αδράνεια και παραίτηση από τη ζωή, η ειρήνη που έρχεται απρόσμενα στο τέλος τούς πανικοβάλλει. Τι θα απογίνουν τώρα που θα λείψει η δικαιολογία του πολέμου; Κι όλα όπως τελειώνουν, έτσι ξαναρχίζουν...

Όπως αναφέρει και ο Κ. Γεωργουσόπουλος στο Επίμετρο της έκδοσης, «το παράλογο στον Ιονέσκο δεν ενυπάρχει στα πράγματα, εισβάλλει, πολλές φορές μηχανικά, αναίτια ή τεχνητά. Παρεμβάλλει σε έναν μηχανισμό ένα ξένο στοιχείο και παρατηρεί τον τρόπο που θα αντιδράσει. Γι’ αυτό πολλές φορές το παράλογο του Ιονέσκο ταυτίζεται και σταθμεύει στο παράδοξο».