Η ποιητική συλλογή τού Λουκά Γ. Αναγνωστόπουλου με τίτλο «Μετέωρη εποχή» εντάσσεται στις πνευματικές δημιουργίες που εκτείνουν τη σκέψη στα όρια της υπαρ­ξιακής έντασης και έκτασης της, με άξονα την απομά­γευση της εξωτερικής πραγματικότητας. Πραγματεύεται την ύπαρξη του ατόμου εντός των συλλογικών και υπο­κειμενικών ερμηνειών αυτής, ενώ, παράλληλα, απο­καλύπτει με χειρουργική ακρίβεια τα νέα πρότυπα του λόγου και της επικοινωνίας μέσα στα πλαίσια της κοινω­νικής αναλγησίας και του αδιεξόδου. Μεταχειρίζεται τους πε­ριορισμούς που υφίσταται η αξιοπρέπεια της υπό­στασης, στην όψη τής αντιπρότασης με ορόσημο την παι­δική αθωότητα και την αξιοπιστία της μνήμης, ως γε­νέθλιο τόπο. Ανακαλύπτει νέες πτυχές έκφρασης στο δη­μόσιο χώρο, μέσα από τη βιωμένη εμπειρία τής συνειδη­σιακής υπονόμευσης, που ο τελευταίος επιβάλλει στο κυ­ρί­αρχο αφήγημα. Διαμορφώνει τους όρους για την ολο­κλήρωση του «εγώ», σε έναν κόσμο που αδυνατεί να σκε­φτεί συλλογικά στο πέρας της ατομικότητας.