Η πρώτη ποιητική συλλογή της Παγκόσμιας Τζένης απαρτίζεται από τέσσερις ενότητες - «της λαϊκής κουλτούρας», «των μαχών», «των δημίων» και «των διαπραγματεύσεων». Οι τίτλοι των ενοτήτων αποτυπώνουν το ιδίωμα της ανησυχίας με το οποίο μιλούν μέσα από τα ποιήματα χαρακτήρες του περίπλοκου βιώματος της εποχής. Στην ποίηση αυτή, το φύλο των χαρακτήρων μετατοπίζεται, οι φωνές περνούν από τον ενικό στον πληθυντικό και από τον θάνατο στη ζωή, οι αφηγήσεις επανεξετάζουν γραμμικότητες, περιφράξεις, αναμετρήσεις. Η Παγκόσμια Τζένη επιχειρεί μια ποίηση της συνύπαρξης. Γράφοντας ελληνικά και αγγλικά, επιμένει στη δυνατότητα ανάγνωσης και πολιτισμικής συμμετοχής πέρα από τον γλωσσικό φραγμό που συχνά υπόκεινται οι άνθρωποι-που-μόλις-ήρθαν στην κάθε «δική μας» γη. Μέσα από στίχους που πραγματεύονται το δύσβατο της αναπαράστασης, που αποδίδουν δομές σύγκρουσης, που υπαινίσσονται ένα μέλλον που όχι μόνο δεν άργησε αλλά που ενδεχομένως πέρασε, η Παγκόσμια Τζένη καταγράφει αυτό που μένει: το ψυχικό υπόλοιπο μετά την κάθε δι/αιρετική συνθήκη.