Η Monroe δεν αναπαριστά ακόμη μία χολιγουντιανή θηλυκή περσόνα που εκφράζει στο μάξιμουμ την ατομική χειραφέτηση της μεταπολεμικής γυναίκας. Είναι η πρώτη ηθοποιός που συγκεντρώνει πέραν της κινηματογραφικής λάμψης όλη τη λογική της κοινωνίας του θεάματος επενδυμένη μέσω μιας λιμπιντικής φιγούρας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ίδια βρέθηκε σε μια τραγική αδυναμία να διασώσει τον εαυτό της από μία κατασκευασμένη, σχεδόν θρυλική, βερσιόν της, η οποία πουλήθηκε σαν μαζικό πρότυπο παγκοσμίως σε μια κοινωνία που αγωνιούσε να ξεχάσει τις πληγές του πολέμου.

Σε κάθε περίπτωση, η Monroe αποτελεί πια αρχέτυπο της μιντιακής αναπαράστασης της γυναικείας σαγήνης, καθώς και της αυτοκαταστροφικής προσδοκίας για μια θέση στο οποιοδήποτε star system. Έχοντας αυτές τις σκέψεις, μοιράστηκα με τη Χαρά Κόκκιου το πλαίσιο μίας φανταστικής ιστορίας εκδίκησης στο όνομα της Monroe από μία μικρή συμμορία γυναικών που την πίστεψαν σαν θεά, θέλοντας βαθύτερα να βρίσκονται οι ίδιες στη θέση της. Βάση αυτής της ιδέας υπήρξε η εκτεταμένη συνωμοσιολογία γύρω από τη ζωή και τον θάνατο της Marilyn Monroe και φυσικά η πραγματική σχέση της με το πολιτικό, καλλιτεχνικό αλλά και εγκληματικό κατεστημένο της εποχής που έζησε.

Την ιδέα αυτή η γραφή της Χαράς Κόκκιου τη μεταμόρφωσε σε ένα μικρό θεατρικό διαμάντι μέσω του οποίου μας προτείνει μία νέα αφήγηση της λογοτεχνίας εκδίκησης και παρουσίασης του υπερφυσικού. Στο Monroe Gang η Χαρά Κόκκιου καταφέρνει να απεικονίσει την πραγματική, θρησκευτική, σχεδόν ιερή μανία των μελών της συμμορίας στον δρόμο της ταύτισής τους με το δολοφονημένο γι’ αυτές είδωλό τους.

Είναι ένα κείμενο που υπό μία έννοια ψυχαναλύει και προφητεύει παράλληλα τις ακραίες συνέπειες ενός κόσμου χωρίς θεό που καθημερινά ταυτίζεται με εικόνες που μοιάζουν με θεό ή λειτουργούν σαν θεός – δεν είναι παρά ένας καθρέπτης της σημερινής μας σχιζοφρένειας.