Η ιδέα ότι είναι δυνατόν να συγχωρούμε τους πάντες για τα πάντα είναι πραγματικά υπέρλογη και δεν μπορεί να τεκμηριωθεί στα δεδομένα των αισθήσεών μας. Οι (ψευδ)αισθήσεις μας υποστηρίζουν με απόλυτη βεβαιότητα ότι: α) είμαστε παιδιά των γονιών μας, β) δεν υπάρχει πουθενά κάποιος «Θεός» με τον οποίο μπορούμε να είμαστε ενωμένοι και γ) είμαστε όλοι ξεχωριστοί και αποκομμένοι από τους άλλους.

Σε αυτό το έργο βασιζόμαστε σε τρεις τελείως αντίστροφες παραδοχές, οι οποίες και αποτελούν το υπόβαθρο για να μπορούμε να δεχόμαστε το Θείο Δώρο της Συγχώρεσης:

Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού.
Ο Θεός και εμείς είμαστε ένα.
Όλοι είμαστε ένα.

Αυτές οι τρεις παραδοχές οδηγούν με τη σειρά τους στην υπέρλογη και πάλι αντίληψη ότι οι άλλοι είναι εμείς, όχι «θεωρητικά», αλλά οντολογικά, δηλαδή με τη βαθύτερη έννοια της πραγματικής μας υπόστασης.

Μόνο σε αυτή τη βάση γίνεται κατανοητή η Θεία προτροπή να συγχωρούμε τους πάντες για τα πάντα, και ακόμη περισσότερο, η εφαρμογή της.