Ο χαράκτης Φώτης Βάρθης, εμπνεόμενος από τις παραλογές, φιλοτέχνησε εννιά χαρακτικά έργα που μιλούν για τις εκφάνσεις του γυναικείου πόνου. Τα αρχετυπικά μοτίβα της θυσίας, του αποχωρισμού, της κακοποίησης, της
βίας, της προσμονής, τοποθετούνται σε ένα άχρονο και άτοπο εικαστικό περιβάλλον, που διατηρεί την ένταση και το λυρισμό του δημοτικού τραγουδιού, με αναφορά στο αφηγηματικό στοιχείο των παραλογών.
Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης κλήθηκε να διηγηθεί εκ νέου τις ιστορίες αυτές, έχοντας όμως πλέον ως αφετηρία τα χαρακτικά και όχι τα δημοτικά τραγούδια. Δημιούργησε έτσι μια σειρά εννιά ιστοριών που συνομιλούν με το έργο
του Βάρθη, αλλά αποδίδουν τη δική του προσέγγιση στον γυναικείο πόνο.
Τρεις συγγραφείς, κάποιοι από αυτούς κατεβαίνουν για πρώτη φορά στη λογοτεχνική αρένα, τρεις πεζογράφοι με ηλικίες από 34 και πάνω, τρία βιβλία που κυκλοφόρησαν στα τέλη του 2021 και στο πρώτο εξάμηνο του 2022, τρεις τόμοι που περιλαμβάνουν δυο συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα. Τι κοινό εντέλει έχουν όλα αυτά, πέρα από το γεγονός ότι είναι έργα συγγραφέων σχετικά νέων στη λογοτεχνία; Εν πρώτοις τίποτα, αισθητικά τουλάχιστον. >>>
Το τρίτο κύμα της ηθογραφίας, αυτό που ονομάστηκε «νεοηθογραφία», είναι εδώ, καθώς μετά τα τέλη του 19ου αιώνα και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου παρατηρείται μια στροφή προς την περιφέρεια, τη ζωή στο χωριό, τη δύναμη της φύσης, το καλό και το κακό της ελληνικής επαρχίας. Νέοι συνήθως συγγραφείς (πέρα από τους μεγάλους) στρέφουν το βλέμμα τους στην ιδιαίτερη ... >>>
