Η φιλοσοφία και η σχέση της με το παιδί, την εκπαίδευση, το σχολείο. H φιλοσοφία για τη φιλοσοφία, η φιλοσοφία για την εκπαίδευση ή ενάντια στην εκπαίδευση. H φιλοσοφία ως εργαλείο, ως διδασκαλία, μάθημα, διαδικασία- η φιλοσοφία ως θεσμός, ως στοχασμός, ως αυτογνωσία, ως κριτική και δημιουργική σκέψη, ως μέθοδος και ως γνώση. H φιλοσοφία και οι παιδαγωγικοί στόχοι, οι γνωστικές δεξιότητες, η διαμόρφωση του προσώπου, η αυτοπραγμάτωση. Η ιστορία της φιλοσοφίας, η ιστορία της παιδικής ηλικίας, η φιλοσοφία της παιδείας, η ιστορία της εκπαίδευσης και των παιδαγωγικών θεωριών, η φιλοσοφία και οι αρθρώσεις της με τις επιστήμες της αγωγής και τις τέχνες. Η φιλοσοφία και η κατασκευή των εννοιών, ο διάλογος, η ερώτηση, η αμφιβολία, η προβληματοποίηση, η κριτική, η αγωγή του συναισθήματος, της ηθικής κρίσης, οι αξίες. Η απόμακρη, σιβυλλική φιλοσοφία και ο μύθος της. Οι φιλοσοφικές προσομοιώσεις ή απομιμήσεις. Το δημοκρατικό σχολείο και ο φιλοσοφικός στοχασμός. H φιλοσοφία πάντα, εδώ, εκεί, αλλού, αλλιώς, με άλλους, παντού, πουθενά, ποτέ. Το ερώτημα, εάν μπορούν ή εάν πρέπει τα παιδιά να φιλοσοφούν ανασύρει όλες τις κρυφές, άγνωστες, παραγνωρισμένες ή αγνοημένες όψεις της φιλοσοφίας και της φιλοσοφικής εκπαίδευσης. Το ερώτημα εάν και πώς συνδέεται η φιλοσοφία με την εκπαίδευση, ανακινεί το ερώτημα για το ρόλο της φιλοσοφίας αλλά και της εκπαίδευσης σήμερα. Είναι η φιλοσοφία αυτό που αναζητά και φοβάται συγχρόνως η εκπαίδευση; Yπάρχει φιλοσοφία στην εκπαίδευση; Είναι η φιλοσοφία το αδύνατο για την εκπαίδευση; Kάνοντας φιλοσοφία με τα παιδιά, πράττοντας φιλοσοφία, είναι ακόμα φιλοσοφία και τι είδους; Tι σημαίνει φιλοσοφία για, με, μαζί με (τα) παιδιά; Έχουν τα παιδιά, μέσα και έξω από το σχολείο, ανάγκη τη φιλοσοφία σήμερα; Έχουν οι εκπαιδευτικοί ανάγκη τη φιλοσοφία, μέσα κι έξω από το σχολείο; Πόση σημασία έχει για την εκπαίδευση και τη φιλοσοφία η διερεύνηση τέτοιων ζητημάτων;