Ένα σύμπαν κατάστικτο από άπειρους κόσμους που γεννούνται, ακμάζουν και πεθαίνουν˙ μια θεωρία για την εξέλιξη των ειδών που προαναγγέλλει τον Δαρβίνο˙ μια θεολογία που ιχνογραφεί την Περί Θεού αυταπάτη, κατηχεί την ανθρωπότητα στην αμέριμνη μακαριότητα θεών που ούτε τιμωρούν ούτε αμείβουν και εορτάζει τη θνητότητα της ψυχής˙ μια προτροπή για σεξ χωρίς ρομαντικές προσμείξεις˙ ένας Οδηγός Ευτυχίας που δεν καταδέχεται μεταφυσικές παρηγοριές. Μπορούν αυτά τα ζητήματα να γεννήσουν μεγάλη ποίηση; Την απάντηση τη δίνει ο ρωμαίος Λουκρήτιος, ο πιο πιστός των πιστών της υλιστικής και θεραπευτικής φιλοσοφίας του Επίκουρου, στο Περί Φύσεως, που γράφτηκε τον 1ο αιώνα π.Χ. Η έμμετρη μετάφραση του έπους συνοδεύεται από μια εκτεταμένη μελέτη για την επίμονη παρουσία του Λουκρητίου στον χριστιανικό Μεσαίωνα, στην Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό μέχρι τους γκουρού της μετανεωτερικότητας και τον ακτιβισμό της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα – και από τον Μακιαβέλι και τον Βολταίρο μέχρι τον Παλαμά και τον Καρυωτάκη.