Ένα βιβλιαράκι έκπληξη, ένα βιβλιαράκι πρόκληση τόσο για το μέγεθος όσο και για το περιεχόμενό του.

 Πόσες απόψεις μπορούν να χωρέσουν σε ένα έντυπο σαράντα σελίδων με διαστάσεις 7 εκ. επί 10 εκ.;  Χωράνε σ’ ένα τόσο δα βιβλιαράκι ο Fellini, ο Antonioni, ο Pasolini, ο Visconti, ο Tornatore; Αλλα και ο Yves Montand και η Catherine Deneuve; Και η Βιουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ, η Καρέζη ο Παπαγιαννόπουλος; Κι όμως ο συγγραφέας, μέσα σε αυτό το βιβλίο-μινιατούρα απαντάει σε είκοσι ερωτήσεις για τις αθέατες πλευρές του σινεμά. Μικρά κι ασήμαντα, αλλά και μεγάλα ζητήματα. Ερωτο-απαντήσεις όπως: «Σαββατόβραδο και έχω διάθεση για σινεμά. Ποια ταινία να διαλέξω;» «Μόνος ή με παρέα στο σινεμά;» «Αν (ξανα)δώ την ίδια ταινία, δεύτερη ή τρίτη φορά, θα δω την ίδια ταινία;» «Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει η ταινία!» «Είναι δυνατό στην ίδια κινηματογραφική αίθουσα δυο θεατές την ίδια στιγμή να βλέπουν διαφορετική ταινία;» «Τι σημαίνει αμερικανιά στο σινεμά;» Αλλά και: «Είναι χρήσιμη η κριτική -και οι κριτικοί- στον κινηματογράφο;» «Υπάρχουν ταινίες που δεν τελειώνουν ποτέ;» «Σας ρούφηξε ποτέ η οθόνη του κινηματογράφου;» «Υπάρχει σχέση ανάμεσα στο ποπ κορν και τον δημιουργό μιας ταινίας;»

 Οι εκπλήξεις βρίσκονται στο περιεχόμενο. Κάποιες απαντήσεις μοιάζουν αναπάντεχες και κάποιες άλλες προκλητικές. Τότε ανατρέχεις στον τίτλο: «Σκέψεις για να διαφωνήσεις…». Ως αναγνώστης δεν διαβάζεις απλά απόψεις για τον κινηματογράφο. Δεν αντέχεις στην πρόκληση να μην απαντήσεις. Άλλοτε θα συμφωνήσεις, άλλοτε θα διαφωνήσεις, θα γελάσεις, θα θυμηθείς, θα αναπολήσεις… Αλλά ποτέ δε θα θυμώσεις, ποτέ δε θα εξοργιστείς, γιατί το χιούμορ είναι η καλύτερη στρατηγική επικοινωνίας.

 Ο αναγνώστης οικειοποιείται τις ερωτήσεις σα νά ’τανε δικές του. Διαβάζοντας το βιβλίο, γράφεις το δικό σου βιβλίο για τον κινηματογράφο. Ένας συγγραφέας, λοιπόν, αλλά τόσοι άλλοι συγγραφείς όσοι οι αναγνώστες του βιβλίου.