Λέξεις αφηνιασμένες στο μέτωπο της μνήμης

Κι εγώ γράφω στίχους ίσως μπορέσω

κι αναστείλω την ποινή σου

[ ] Είχες εντούτοις παράθυρο στη θάλασσα

μα δεν την έβλεπες τη θέα

Μέσα από το κλειστό κελί σου

κοίταζες της οικουμένης τα έγκατα

αντί τη γειτονιά σου

αντί το σπίτι σου

για να γεννήσεις το δικό σου ποίημα

Δεν το επινόησες σωστά το ποίημα

ύστερα μάλιστα το παραμέλησες

δεν το ανάθρεψες σωστά

μετάλλαξες τις λέξεις

απέσταξες την ουσία

και έφυγε η λάμψη του

κι ο αναστεναγμός σου μαζί

(Γράμμα στον σύντροφο)

Δέκατη τέταρτη ποιητική συλλογή της Κυπρίας Κλεοπάτρας Μακρίδου που με έναν εσωτερικό λυρικό τόνο εξακολουθεί να στριφογυρίζει «στα ερείπια των αφινιασμένων λέξεων» επιχειρώντας «να σώσει την τελευταία ρήξη με το αύριο/ και τα ποιήματα των συμπληγάδων χρόνων» μας:  [ ] Είχε ενδώσει πια στα ματωμένα χέρια του χρόνου/ και στις παραπλάνησεις του ονείρου/ στους κόλακες του φόβου/ και στ’ ασημένια αστεράκια της γραφής/ Δεν αγαπούσε τη ζωή του/ όχι γιατί δεν ήταν ωραία/ αλλά γιατί δεν είχε κατανοήσει ποτέ το νόημα της/ Ερασιτέχνης της ζωής ήτανε// Απ’ εκεί που βρισκόταν/ δεν φαινόταν ποτέ ουρανός.

«Αρχαιοπρεπής και εκ πατρίδος λόγος», με εμφανείς αναφορές στον Καβάφη, συνομιλεί συχνά με τον μύθο και της ιστορία προσπαθώντας να αποτιμήσει γεγονότα, να αξιοποιήσει σφάλματα και να εξάγει συμπεράσματα από όσα βάρυναν μέσα στον χρόνο και τους ανθρώπους: «Όσα απ’ τα όνειρα κατάφεραν να επιζήσουν/ κάνουν τόπο στην μνήμη/ ίδιοι ραψωδοί του αύριο».

Ποιήματα ποιητικής, αλλά και ποίηση πικρής μνήμης όπως διαμόρφωσε το βάρος της ιστορίας στην Κύπρο αλλά κι έτσι όπως συνεχίζεται να θάλλει η φρίκη στις ακτές και τα βράχια της Μεσογείου. Ποίηση κοινωνικής ευαισθησίας και πολιτικής σκέψης, αλλά και ποίηση-απολογισμός: Με προδομένα τα όνειρά μου/ και την μελαγχολία της νοσταλγίας μου/ κατοικώ το πεπρωμένο μου/ που σκάλωσε αδιάφορο/ στο κύμα των χειλιών σου.

Αυτή η «μνήμη των κυμάτων», μια μνήμη-μαχαίρι είναι που πλημμυρίζει μέσα στους στίχους και στα συχνά αναπάντητα ερωτήματα της Κλεοπάτρας Μακρίδου. Ένας ολοζώντανος διάλογος κι ένα πλούσιο υλικό από εικόνες, συναισθήματα και σχήματα ποιητικά αλληλοδιαχέονται στις σελίδες του βιβλίου: Δεν βλέπεις που χωράς μόνο στην άβυσσο;

Παραθέτουμε ενδεικτικά στίχους: «Μα η ιστορία τους πήγαινε ενάντια στο ρεύμα/ Διήρκεσε όσο διαρκεί το τσούγκρισμα δυο ποτηριών/ Κανένα φωτογράφο δεν είχε κοντά/ ν’ αποθεώσει τη στιγμή». «Η νύχτα έκρυψε το σκοτάδι από τα μάτια της/ Πώς να νικήσει και τους δύο». «Ακόμη εκκρεμεί η σωτηρία σου/ στα σκαλοπάτια της οδύνης μου».

Δίχως δάκρυα δεν διανοείται έρωτας

δίχως ηφαίστεια δεν διανοείται γη

δίχως το πρόσωπό της δεν διανοείται Νησί

Κι αν το δικό μου πρόσωπο

συντρίμια γίνει στην εξορία

γιατί η Άρτεμις το κινηγούσε μια ζωή

πέτρα θα ξεφυτρώσει πλάι στο δικό σου

και τάφος

και μέσα μου Πατρίδα

θα σε κλείσω

Απόσπασμα απο το «Καταφύγιο θανάτου» με την Πατρίδα παρούσα στο είναι της ποίησης και της ζωής της Κλεοπάτρας Μακρίδου. Ελπίδα άνυδρη μα υπαρκτή όπως τουλάχιστον υποδηλωνεται στις σελίδες του βιβλίου της.