Η κατηγορία της μισανδρίας είναι ένας μηχανισμός αποσιώπησης: ένας τρόπος να φιμωθεί ο θυμός, βίαιος καμιά φορά, αλλά πάντοτε θεμιτός, των καταπιεζόμενων προς τους καταπιεστές τους. Το να συγκαλύπτεις τη μισανδρία, το να την θεωρείς μια μορφή σεξισμού όπως μια άλλη, εξίσου καταδικαστέα (λες και ο σεξισμός έχει καταδικαστεί…) είναι σαν να κρύβεις κάτω από το χαλί με τρόπο δόλιο τους μηχανισμούς που κάνουν τη σεξιστική καταπίεση ένα συστημικό φαινόμενο, το οποίο υποστηρίζεται από την ιστορία, την κουλτούρα και την εκάστοτε εξουσία. Είναι σαν να διατείνεται κάποιος ότι μια γυναίκα που μισεί τους άντρες είναι το ίδιο επικίνδυνη με έναν άντρα που μισεί τις γυναίκες – και αυτός ο κάποιος ισχυρίζεται επίσης ότι αυτή η γυναίκα δεν έχει κανέναν λόγο να αισθάνεται έτσι όπως αισθάνεται, ότι αυτό είναι εχθρότητα, δυσπιστία ή περιφρόνηση.

«Μισώ τους άντρες»

δηλώνει απερίφραστα η νεαρή Γαλλίδα μπλόγκερ και ακτιβίστρια Pauline Harmange (Πολίν Αρμάνζ) στο φεμινιστικό μανιφέστο της, υπογράφοντας μια ωδή στη μισανδρία και στην έκφρασή της ως μέσο για τη γυναικεία χειραφέτηση.

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να μισεί κανείς τους άντρες;

Η βία, ο εγωισμός, η οκνηρία και η δειλία αποτελούν γνήσια τέκνα της πατριαρχίας, σύμφωνα με την Pauline Harmange, η οποία διεκδικεί το δικαίωμα στο καθολικό μίσος προς τους άντρες και τη δημιουργία εξαιρέσεων για εκείνους που τις αξίζουν.

Και φυσικά, διεκδικεί και το δικαίωμα γραπτής έκφρασής του. Το βιβλίο τυπώθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2020 και το γαλλικό Υπουργείο Ισότητας προσπάθησε να απαγορεύσει την κυκλοφορία του. Μέσα σε δύο εβδομάδες εξαντλήθηκαν τρεις ανατυπώσεις, ενώ ήδη έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες.

Με τη διεθνή αλλά και την εγχώρια συγκυρία του κινήματος #MeToo, που στη χώρα μας παίρνει πια μορφή χιονοστιβάδας, η ανάγκη απελευθέρωσης από τα δεσμά της πατριαρχίας και το καθεστώς αυτοφίμωσης δείχνει πιο επιτακτική από ποτέ.

Μπορεί η μισανδρία να αποτελέσει λύση;