Σαν μέσα από ένα καλειδοσκόπιο, στη σκιά της ιστορίας του αρμένικου λαού, ακολουθούμε ιστορίες προσώπων οι οποίες ξετυλίγονται από την Ανατολή στη Δύση. Η φυγή των πρωταγωνιστών για να επιβιώσουν μετατρέπεται σε μέσο για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους και η Βενετία γίνεται σημείο συνάντησης κόσμων και γενεών.

Μια αφήγηση που μοιάζει με παιχνίδι της μνήμης στα χέρια ενός μικρού παιδιού, καθώς αυτό ανακαλύπτει το παρελθόν του στα θραύσματα της ζωής της οικογένειάς του.

Η ανάκτηση του παρελθόντος συγκρούεται με την τωρινή ανάγκη του συγγραφέα να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από τη γραφή και φέρνει στο φως εικόνες ολοζώντανες και υποβλητικές, εικόνες που κουβαλούν την αλήθεια του βιώματος και της ιστορικής μνήμης.

«Το παιδί και οι άνεμοι της Αρμενίας» (‘‘Il bambino e i venti d`Armenia’’) του Αρτούρο Αλεξανιάν, σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου, συνθέτει ιστορίες, φωνές, μνήμες και συναισθήματα από τον ξεριζωμό των Αρμενίων. Οι αναγνώστες συνοδοιπορούν με τον συγγραφέα καθώς επιχειρεί να ανασυνθέτει την ταυτότητά του μέσα από την ανάγκη που τον κινεί, κι αυτή δεν είναι άλλη από την αρμενικότητά του. Ο έντονα συλλογικός χαρακτήρας του βιώματος υποχωρεί σταδιακά, με τον ξεχωριστό –λόγω της εμβόλιμων ποιητικών σκέψεων– και ενδοσκοπικά φιλοσοφικό τρόπο του συγγραφέα, για να μετατραπεί σε βαθιά προσωπική μνήμη. Το αποτέλεσμα είναι ο Αρτούρο Αλεξανιάν να δώσει στους αναγνώστες ένα σημαντικό βιβλίο που κατορθώνει την ταύτιση με όσους ταξίδεψαν και ταξιδεύουν μέσα από τη μνήμη, με σκοπό και κίνητρο να ξανακερδίσει ένας λαός τη χαμένη πατρίδα των αναμνήσεών του.

Το βιβλίο απέσπασε το Α’ Βραβείο του 11ου Διεθνούς Διαγωνισμού «Συγγραφείς για την Ευρώπη» 2014 (Autori per l’Europa 2014) και βρέθηκε στη Βραχεία Λίστα στη ΧVIII Έκδοση Διεθνούς Βραβείου Ποιήματος και Μυθιστορήματος «Φλωρεντία, πρωτεύουσα της Ευρώπης» (Firenze Capitaled’Europa, 2016). Επίσης έλαβε το Ειδικό Βραβείο Ποίησης Sacravita 2015-2016, Misericordia di Firenze, 2016.

Στο εισαγωγικό σημείωμά του ο Αρτούρο Μολινάρι,μέλος της κριτικής επιτροπής του Βραβείου «Συγγραφείς για την Ευρώπη 2014», επισημαίνει:

«Η ιστορία μας ανήκει σ’ εμάς, και μόνο η δική μας αδιαφιλονίκητη επιλογή κάνει και άλλους κοινωνούς αυτής. Μια οικογενειακή ιστορία, μια διήγηση νοσταλγική και παθιασμένη, έστω και μέσα στη δυνατή, βίαιη δίνη μιας διασποράς που για πολύ καιρό είχε ξεχαστεί και αμφισβητηθεί και της οποίας σήμερα ξαναζούμε την παράλογη ιδεολογία. Ο πρωταγωνιστής δεν ξεχνάει την πατρίδα που του έκλεψαν, γίνεται όμως πολίτης του κόσμου και επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία ενός λαού μέσα από την προσωπική του ιστορία.

[…] Ο Αρτούρο Αλεξανιάν στο μυθιστόρημά του δεν αφηγείται αυτά τα δραματικά γεγονότα: αντίθετα τοποθετεί τις αναμνήσεις της μητέρας του σε μια άλλη εποχή, στο 1922, και σε μια άλλη σφαγή. […] δεν υπάρχει μνησικακία στην αφήγηση των πιο συγκλονιστικών αναμνήσεων, μόνο μελαγχολία και θλίψη, που εναλλάσσεται στις φωνές των αφηγητών, του Τούρκου αξιωματικού που σώζει τη μητέρα, των δύο γυναικών που διαφεύγουν από την Μπαντίρμα, της μητέρας και της γιαγιάς του παιδιού που οι άνεμοι της Αρμενίας θα το πάρουν μακριά από τη γη του, άνεμοι που φυσούν αντίθετα, γιατί ο κόσμος πηγαίνει αντίθετα, και το λιμάνι δεν είναι πια το σίγουρο αγκυροβόλι».

 

Από το εξαιρετικό επίμετρο τηςΙταλίδας φιλολόγου Εμανουελίτα Βέκιο:

«Ένα τρένο που διασχίζει την ταραγμένη ζωή ενός ανθρώπου. Μια βουτιά στις αναμνήσεις του, στους ανέμους της Αρμενίας. Ένας βομβαρδισμός από συγκινήσεις με άρωμα Ανατολής.

Το βιβλίο αρχίζει με μια αναφορά στη μάχη του Αβαραΐρ και με την ανάμνηση παρεμφερών ιστοριών, τις οποίες ο πρωταγωνιστής άκουσε στο κολέγιο ή μέσα στην οικογένειά του. Αυτή είναι η αφετηρία που επιλέγει ο συγγραφέας ως εισαγωγή στο θέμα με το οποίο σκοπεύει να ασχοληθεί: να αναρωτηθεί για την ταυτότητά του και για τη σχέση του με τον λαό στον οποίο ανήκει. Αρχίζει έτσι το ταξίδι του ‘‘à rebours’’, αντίστροφα, και προς το ‘‘θαμμένο λιμάνι’’…»