Το μυθιστόρημα Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον εκδόθηκε το 1929 και χαρακτηρίστηκε ως το πιο συναρπαστικό λογοτεχνικό έργο για τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεταφράστηκε σε 45 γλώσσες, έκανε εκατομμύρια πωλήσεις και γυρίστηκε δύο φορές σε κινηματογραφική ταινία.
«Αισθάνομαι τύψεις επειδή επιβίωσα. Ο θάνατος δεν έρχεται και αφήνομαι στη μοίρα μου, σε ένα αέναο παρόν. [...] Κανένα παιδί, καμία μελλοντική γενιά δεν θα μάθει ποτέ πώς ήταν εδώ πέρα. Δεν θα καταλάβουν ποτέ». Αυτές οι σκέψεις ενός εκ των πρωταγωνιστών του βιβλίου, του Στίβεν, ενός Άγγλου που πολέμησε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φαίνεται να απηχούν συγχρόνως τα συναισθήματα αλλά και τις προθέσεις του συγγραφέα Σεμπάστιαν Φοκς, στο επικό πόνημά του Ο ήχος των πουλιών. >>>
Δεν θα επεκταθώ εδώ στο τι θεωρεί η ανθρωπότητα κλασικό και ποια έννοια δίνεται σ αυτόν τον όρο. Θα θέσω τον προβληματισμό γύρω από τους λόγους που έδωσαν τόσο μεγάλη ώθηση στα αναγνωρισμένα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και έκαναν το 2014 έτος συσσώρευσης τόσων πολλών κορυφαίων κειμένων. Είναι και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο σύγχρονο, που φαντάζει παροδικό, κι επομένως ο καθένας προτιμά να «επενδύσει» τα χρήματά του σε αναγνώσματα που δεν θα τον απογοητεύσουν. >>>
