Από την καταγραφή των 20 κεφαλαίων του παρόντος βιβλίου, οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις, ως ακροτελεύτια συμπεράσματα, επικεντρώνονται στα παρακάτω σημεία:
Ο αθλητισμός στις διάφορες μορφές του (παιχνίδι, γύμναση, αγώνισμα, άσκηση, χορός κ.ά.) έχει τις ρίζες του στην ανθρώπινη κίνηση, η οποία αποτελεί το βασικό στοιχείο της ζωής και κατ’ επέκταση τον σπουδαιότερο παράγοντα της επιβίωσης και του πολιτισμού σε όλες τις εποχές της ανθρώπινης πορείας (προϊστορικής, ιστορικής και σημερινής). Ο αθλητισμός, η εκλεκτότερη μορφή της κίνησης σε κάθε εποχή για 5.000 περίπου χρόνια χρησιμοποιείται διαφορετικά, θετικά ή αρνητικά, σύμφωνα πάντα με τους στόχους της κοινωνίας που τον κατευθύνει.
Στους προϊστορικούς λαούς (Αίγυπτος, Κίνα, Ινδία, Κρήτη, Μυκήνες, Κυκλάδες, Κύπρος κ.λπ.) η σωματική άσκηση χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς και για προαγωγή της υγείας και της ψυχαγωγίας της πλούσιας και αριστοκρατικής τάξης. Το ίδιο συνέβη και στους Ομηρικούς χρόνους, περίπου, που αποτελούν το προστάδιο
της ιστορικής για την Ελλάδα εποχής, η οποία αρχίζει το 776 π.Χ., έτος της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία, με πανελλήνια συμμετοχή.