Ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο, στα κουτσουρεμένα όνειρα και τη μικροπαραβατικότητα της συνοικίας, μια πολυσυλλεκτική παρέα εφήβων, κάπου στα δεκαεφτά δεκαοχτώ, σκοντάφτει σε αδιέξοδα, ενώνεται και σκορπίζεται από τα συναισθήματα της νιότης, περιμένει τη μαγική μέρα της ανεξαρτητοποίησης. Μα παραμένει δεμένη σε μια κόκκινη γερή κλωστή… Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται.

Δεν έχει σημασία αν είναι κοντοί ή ψηλοί. Άσπροι, μαύροι ή καφετιοί. Αν έχουν μακριά μαλλιά ή ξυρισμένο κεφάλι. Δεν έχει σημασία αν ζουν σε δυάρια, τριάρια ή σε πολυτελείς μεζονέτες. Τους ίδιους γονείς έχουν, στα ίδια σπίτια μένουν.

[…]

Η πρόσκρουση του έκοψε την ανάσα. Ένιωσε το κεφάλι του να τραντάζεται βίαια.
Άκουγε φωνές, κορναρίσματα, βρισιές. «Εγώ φταίω», σκέφτηκε. «Ήμουν πολύ
ευτυχισμένος».

[…]

Μέσα στο δωμάτιο της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας ζούσε τη δεύτερη καλύτερη μέρα της ζωής του. Ήταν τυχερός. Κάποιος άλλος ίσως να μην είχε τόσο κόσμο να τον στηρίξει. Το παιδί με τα ματομπούκαλα και τα σιδεράκια, το παιδί με τα παραπανίσια κιλά, η τρελή γριά στο διαμέρισμα του ισογείου, ο περίεργος μοναχικός κύριος…

Λίγα λόγια από το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας

Σε καιρούς κρίσης, όπου δοκιμάζονται οι δομές κοινωνικής συνοχής και καθίσταται πιο επιτακτική η επίκληση στην ανθρωπιά, η εθελοντική αιμοδοσία αναδεικνύεται ως πράξη πολιτισμού και αποτελεί διαβατήριο για μια κοινωνία που προσδιορίζεται και διαμορφώνεται μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης, συνύπαρξης, μοιράσματος.

Παράλληλα, η εφηβική ηλικία είναι περίοδος που φέρνει μεγάλα ερωτήματα, αμφισβητήσεις, εντάσεις και προβληματισμούς, καθώς και τις ευθύνες για τον προσδιορισμό μελλοντικών στόχων και αποφάσεων, εντέλει για τη διαμόρφωση της ταυτότητας που θα οδηγήσει τους εφήβους στην ενήλικη ζωή.

Το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας, με την έκδοση του μυθιστορήματος ΝΕΡΟ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ που παραχώρησε ευγενικά η κυρία Μαρία Σούμπερτ, επιχειρεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των εφήβων, αλλά και να δημιουργήσει έναν κοινό μελλοντικό τόπο όπου θα νοηματοδοτούνται οι στάσεις και συμπεριφορές που θα προκρίνουν μια κοινωνία ενεργή, συμμετοχική και αλληλέγγυα.

Το μεγάλο στοίχημα για το ΕΚΕΑ, λοιπόν, είναι να καταφέρει να μετουσιώσει την ενέργεια, το πάθος και τη δημιουργικότητα των εφήβων σε κάτι «μεγαλύτερο» απ’ αυτούς, σε ένα εφαλτήριο που θα υπερβαίνει τον ατομισμό, την απάθεια και την αποξένωση των καιρών και θα αναδεικνύει μια «επόμενη μέρα» λιγότερο αποστασιοποιημένη και μοναχική και συνάμα περισσότερο ανθρώπινη και ουσιαστική.

Η υπέρβαση από το «εγώ» στο «εμείς» δεν είναι ουτοπία, αλλά και οπωσδήποτε δεν συντελείται χωρίς προσπάθεια ή αυτόματα· πηγάζει από τη συνειδητή επιλογή καθενός και καθεμιάς μας, από την παραδοχή της κοινής μοίρας που συνδέει όλη την ανθρωπότητα.

Κωνσταντίνος Σταμούλης, επιστημονικός διευθυντής ΕΚΕΑ

Μαρία Γιαννουλάκη, επισκέπτρια υγείας ΕΚΕΑ