Διαβάζοντας ένα ποίημα μπαίνεις στον κόσμο του ποιητή. Διαβάζοντας ένα καλό ποίημα μεταφέρεσαι σε έναν χώρο που δεν ήξερες ότι υπήρχε, είναι σαν μία ανακάλυψη. Διαβάζοντας ένα πολύ καλό ποίημα τότε βρίσκεσαι μπροστά σε μία έκπληξη, σε μία αποκάλυψη, κάτι σε συνεπαίρνει, κάτι ξυπνά μέσα σου και σε ωθεί να το συγκρίνεις με άλλα ποιήματα και ποιητές που σε έχουν συνεπάρει. Ο όγκος των ποιητών και ποιητριών στον ανά χείρας τόμο δεν παρουσιάζει πολλές εκπλήξεις. Πώς το `πε ο Σεφέρης; "Λίγες οι νύχτες με φεγγάρια που μ` άρεσαν". Λίγα τα ποιήματα στον τόμο του 2018 που ξυπνάν κάτι μέσα σου και σε κάνουν να τα ξαναδιαβάσεις. Ίσως να φταίει η υπερπαραγωγή που ωθεί στην υπερπροσφορά αλλά με ελάχιστη ζήτηση. Ίσως να φταίει το διαδίκτυο που αποσπά την προσοχή του ποιητή και που τον οδηγεί σε εύκολες λύσεις και σε διακυμάνσεις αμφισημιών. Λείπει η υπαινικτικότητα, λείπει η λαχτάρα, λείπει το όραμα, λείπει το σφίξιμο της καρδιάς και το τρίξιμο της κλειδαριάς. Ως υπεύθυνος της σειράς εντοπίζω μια υποκειμενική αντιμετώπιση και ιδιαίτερα του ίδιου του αντικειμένου της ποίησης που θα έπρεπε να είναι οι Θερμοπύλες: η σύγχρονη ποίηση θα έπρεπε να φυλάει τις Θερμοπύλες και όχι να μετράει τα νούμερα της (αυτό) προβολής, του (αυτό) θαυμασμού και της δημοσιότητας.
Η παρούσα έκδοση αναπαριστά την κατάσταση μέσα στην οποία ζει και αναπνέει η ελληνική ποίηση το έτος 2018. Είναι οι ποιητές μέσα σε ένα ενυδρείο και γράφουν και παράγουν ποιήματα ενώ οι αναγνώστες τους κοιτάνε απ` έξω. Η ποίηση συνεχώς πλάθεται και μεταλλάσσεται και εξελίσσεται και επανεφευρίσκεται. Ο Ηλίας Κεφάλας και ο Γιάννης Στεφανάκις έσκυψαν με φροντίδα, αγάπη και αφοσίωση και διάβασαν περισσότερες από 300 συλλογές για να καταλήξουν στις 185. Θα έλεγα ότι στις επιλογές τους ήταν ευσπλαχνικοί και κουβαρντάδες, συμπεριλαμβάνοντας μεγάλο αριθμό ποιητών. Το θέμα όμως είναι, ανεξάρτητα από την ποσότητα, ότι η ελληνική ποίηση υπάρχει και είναι, εν γένει, δυνατή και σε σύγκριση με ό,τι γράφεται στον υπόλοιπο κόσμο σε περίοπτη θέση.
(Ντίνος Σιώτης, από τον Πρόλογο)
