DCLXVI [εξακόσια εξήντα έξι] λήμματα πάθους, φθόνου και αλαζονείας

Άρχισα να μαζεύω παραλειπόμενα και παράδοξα της λογοτεχνικής οικογένειας από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, πατρίδα της ειρωνείας, του σαρκασμού και ενός ιοβόλου χιούμορ που εξακοντίζεται ευθύβολο, αλλά με μεγάλη χάρη και κομψότητα, ιδίως μεταξύ ομοτέχνων. Αργότερα, τα ευρήματά μου πλουτίστηκαν με ανάλογα στιγμιότυπα από την πολιτική και τις άλλες τέχνες. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, αυτή η συνήθεια, καλό αντίδοτο στις πικρίες που μπορεί να γεννήσει ο εγχώριος λογοτεχνικός μικρόκοσμος (αφού η κακολογία δεν έχει πατρίδα), δεν με εγκατέλειψε... [από την Εισαγωγή]
 
«Ο Νίτσε έχασε τα μυαλά του γιατί σκεφτόταν πολύ.
 Εγώ σκέφτομαι ελάχιστα άρα δεν κινδυνεύω να τα χάσω», αναφώνησε ο Νιζίνσκι στο φρενοκομείο.
«Ένα ζευγάρι μπότες ειναι προτιμότερες σε κάθε περίπτωση από τον Πούσκιν. Ο Πούσκιν είναι μια βλακώδης πολυτέλεια».
Ο Ντοστογιέφσκι σε άρθρο του στην εφημερίδα Epocka.
«Ψαρόσουπα». 
Ο Σαλβαντόρ Νταλί σχολιάζοντας έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ.
«Δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο πριν γράψω κριτική γι αυτό, για να μην είμαι προκατειλημμένος υπέρ του».
Ο Σίντνεϋ Σμιθ στον μπάτλερ του, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε διαβάσει την Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γίββωνα.
«Γλυπτό είναι αυτό στο οποίο σκοντάφτεις όταν κάνεις μερικά βήματα πίσω για να κοιτάξεις έναν πίνακα».
Ο Μπαρνέτ Νιούμαν απαντώντας σε σχετική ερώτηση φοιτητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης.