«Ο άνθρωπος εκτυπώνει απάνω στην ψυχή του τα διαπιστευτήρια του ατομικού του πολιτισμού. Αν το γενικεύσουμε, τότε όλοι μαζί συγκροτούμε και εκπέμπουμε προς κάθε κατεύθυνση την πολιτισμική μας περιουσία, και σε τούτο η ευθύνη μας είναι μεγαλύτερη, γιατί επιμεριζόμαστε την πατρίδα μας […] Μας δόθηκε η χάρις να ανήκουμε σε όλον τον κόσμο και σε όλη την κλίμακα της ευαισθησίας, γιατί η ποίηση δεν είναι άλλο από αυτό. Κι αν ακόμα εμφανίζει στοιχεία εθνικής εντοπιότητας, δεν παύει να μετριέται κατά το ήθος και την ποιότητά της, από την οποία απορρέει η ουσιαστική της οικουμενικότητα. Η πατρίδα και το έθνος συνιστούν τα δομικά μας στοιχεία με τα οποία αποκτούμε ένα πρόσωπο και συγκεκριμένη υπόσταση, έτσι ώστε να έχουμε κάπου να πατάμε, για να μπορούμε, ανάλογα με το χρέος και το ταλέντο μας, να τα υπερβαίνουμε σε πανανθρώπινη κλίμακα».

Ο ανθρώπινος λόγος του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, συνυφασμένος με την ποιητική του συναισθησία, που διεκτείνει τον στοχασμό και την αγωνία του για την ελληνική και σε προέκταση για την παγκόσμια πατρίδα, αναδεικνύει τη γλώσσα ως όργανο βαθύτερης ύπαρξης και πνευματικής αντιστάθμισης. Τα δοκίμια του παρόντος βιβλίου αποτελούν μια σεισμογραφική καταγραφή που καλύπτει με όρους καλλιτεχνικής ευαισθησίας ορισμένους τομείς του πνεύματος και της τέχνης. Η ουσιώδης αξία τους είναι ότι προσδιορίζουν αφενός το στίγμα ενός συγγραφέα που φωτίζει την προσωπική του διάσταση με ποιητικά διατυπωμένο δοκιμιακό λόγο και αφετέρου προσφέρουν έναν κώδικα ερμηνείας και αντίληψης της ζωής. Σταθερός γνώμονας του βιβλίου είναι η ανταπόκριση και η αναφορά σε καταστάσεις των οποίων ο κραδασμός αποτυπώνεται σε διαλέξεις, αυτοσχολιασμούς, εξομολογήσεις και αναλυτικές συνεντεύξεις.