Για αρκετές δεκαετίες τώρα η μελέτη της λατινικής γραμματείας στον ελληνικό φιλολογικό χώρο υποστηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά από ξενόγλωσσα λεξικά, καθώς τα επιστημονικώς έγκυρα αλλά από άποψη μεθόδου παρωχημένα λατινοελληνικά λεξικά των Στ. Κουμανούδη (μέσα 19ου αι.) και Ευστρ. Τσακαλώτου (τέλη 19ου αι.) δεν ανταποκρίνονταν πια στις ανάγκες ενός –παρά τα φαινόμενα– αρκετά μεγάλου και ενίοτε απαιτητικού κοινού που εξακολουθεί να εντρυφά στην κλασική γραμματεία, ελληνική και λατινική, σε όλη της την έκταση. >>>