Η περίοδος 1944-1974, φανερά ή όχι, σφραγίζεται από την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο πρώην πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας κατηγορείται για πολλά και υμνολογείται για εξίσου πολυάριθμα. Κανείς όμως έως τώρα δεν θέλησε να καταδείξει την καθοριστικής σημασίας ειδοποιό διαφορά της προσωπικότητάς του τόσο από τους προκατόχους του όσο και τους διαδόχους του: τη συστηματική από μέρους του αποφυγή γενικώς της κενολογίας ή, προσφυέστερα, «αερολογίας», την οποία ήδη ο εθνικός μας ιστορικός, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε επισημάνει ως κύριο -εάν όχι αποκλειστικό- αίτιο της κακοδαιμονίας των Νεοελλήνων.

Το ανά χείρας πόνημα βασίζεται σε αναδίφηση πρωτογενών πηγών λίγο-πολύ απρόσιτων μέχρι σήμερα, αλλά και σε προσωπικές αναμνήσεις του συγγραφέα από τα έτη κατά τα οποία υπήρξε, σε θέματα Ιστορίας, συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.