«Η αμερικανική ποίηση, από την εποχή που ο Μπολντλέρ "ανακάλυψε" και μετέφρασε τον Έντγκαρ Άλαν Πόου, έτυχε προνομιακής μεταφραστικής μεταχείρισης. Η ποιότητα, ο ριζοσπαστισμός και το βαθύ ανθρωπιστικό πνεύμα της κέρδισαν την εμπιστοσύνη των ανά τον κόσμο ποιητών. Έντγκαρ Άλαν Πόου, Ουόλντ Ουίτμαν, Έμιλυ Ντίκινσον, Έζρα Πάουντ, Τ.Σ. Έλιοτ, Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς, Άλεν Γκίνζμπεργκ· και για καθέναν από αυτούς, κάποιες δεκάδες σπουδαίων συνοδοιπόρων και για κάθε συνοδοιπόρο, εκατοντάδες αξιόλογοι "μαθητές", το έργο των οποίων όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, αλλά παραγνωρίστηκε συστηματικά στην πατρίδα τους. Ωστόσο οι ξένοι ποιητές "τρύπωναν" πάντα παντού και κατάφερναν να εντοπίζουν τις "χαμένες" πέραν του Ατλαντικού ποιητικές περιοχές, ασκώντας έναν εξερευνητικό και μεταφραστικό "νομαδισμό", προσηλωμένο στη χειραφέτηση του υποκειμένου. Ένας τέτοιος "νομάς" είναι ο Ντίνος Σιώτης. Ποιητής ο ίδιος, δεν εγκαταστάθηκε ποτέ στον κοινωνικό τόπο του επαγγελματία μεταφραστή, δεν έμεινε για πολύ καιρό εκεί όπου το πρωτότυπο μουχλιάζει από τη "βιβλιογραφική" -και... ναι· επίμονα ιδεολογική- ακινησία. Οι παρούσες μεταφραστικές του εργασίες διαθέτουν σπάνιες αρετές· αρετές που μόνο ένας έμπειρος και ιδιαίτερα δημιουργικός ποιητής μπορεί να διοχετεύσει στους "στίχους αλλόγλωσσων ποιητών. Το κυριότερο: τα μεταφράσματα έχουν από ποιητή σε ποιητή το δικό τους ύφος. Ο μεταφραστής όχι μόνο δεν έχει χάσει και την παραμικρή ευκαιρία πρωτοτυπίας που του έδωσαν, αλλά έχει προχωρήσει σε προσωπικές αναπτύξεις».