Στα διηγήματα της συλλογής θίγονται θέματα όπως η εξασφάλιση μιας δημόσιας θέσης μέσω γνωριμιών, ο χορός των κρατικών επιχορηγήσεων, το “άσυλο” των πανεπιστημιακών φέουδων, η αναξιοκρατία στη στέλεχωση δημόσιων θώκων, ο αστικός νεοπλουτισμός που ξεπηδά κάθε στιγμή, η ατομική πρωτοβουλία που αντιστρέφεται οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια, η ευκαιριακή στελέχωση επιχειρήσεων βάσει οικονομικού, αποκλειστικά, παράγοντα, εν τέλει ο ξεπεσμός και η απαξίωση της ανθρώπινης φύσης. Επίσης προχωρά και σε πιο καθ’ ημάς (της τέχνης) μονοπάτια: στην κενότητα των κριτικών λόγων, την εξύμνηση με περιττές φιοριτούρες έργων και προσωπικοτήτων που υπαγορεύονται από σκοπιμότητες.
Συνόδεψε την Έλσα μέχρι το σπίτι-της· έμενε στο κέντρο. Έπειτα πήρε ένα ταξί. Ο δρόμος είχε κίνηση· άνθρωποι που κινούνταν προς τη μία και την άλλη κατεύθυνση, μια συνεχής ροή, καθημερινή, συνηθισμένη. Ο νους-του γύρισε στην ορχήστρα, μια ορχήστρα κι ο κόσμος, με πρώτα βιολιά, μαέστρους και σολίστες που υπάρχουν επειδή υπάρχουν τα ανώνυμα έγχορδα, τα ανώνυμα κρουστά και πνευστά, τα ανώνυμα φαγκότα, που κάνουν τον κόσμο να προχωρεί και τα κουδουνάκια του Θωμά που τον ξυπνούν θυμίζοντάς-του να ζει.
Το φαγκότο
