Ούτε λωλοθάμαχτος ούτε ποζάτος [ο συγγραφέας] σκιρτά εμπρός στο θαύμα της Κτίσης, αισθάνεται ως "της καρδιάς τα φύλλα" το κάλλος του τόπου του, ταξιδεύει ως πελεγρίνος και όχι σαν ξώδερμος γυρολόγος, στις Βόρειες Σποράδες, στη μυστική Θεσσαλονίκη, στον μυστικότατο Άθωνα, μνημονεύει συχνά τους Αλεξάνδρους της Σκιάθου, τους ποιητές και τους πεζογράφους, δικούς μας και ξένους. Δίχως στόμφο. Σαν την όρνιθα που πίνει νερό και κοιτάει τον ουρανό.
