Άλλο να σε ξυπνάνε οι βροχές

κι άλλο οι εφιάλτες.

Επανάληψη

                                                    μνήμη Γ.Z.

Λίγο μετά το πέρας της κηδείας

είδα τον Γιώργο με κουστούμι και γραβάτα.

Σκαρφαλωμένος στην παλιά μοτοσυκλέτα

κατευθυνόταν με ταχύτητα φωτός

στις σκοτεινές στοές της Oυρανούπολης.

«Πώς τρέχεις έτσι ρε μπαγάσα», τον επέπληξα.

«Πάλι τα ίδια;»

Σαράντα πέντε ποιήματα στο 14ο βιβλίο του Χάρη Μελιτά από τις εκδ. Μανδραγόρας και 13ο ποιητικό τα τελευταία 23 χρόνια.  Μια ιδιαίτερη φωνή που αποκτά το στίγμα της με τρόπο δυναμικό αλλά και ταυτοχρόνως επώδυνο. Ίσως γι’ αυτό τα ποιήματά του δεν είναι άλλο παρά ένας καλοδιατυπωμένος κλαυσίγελος, με ευστροφία, κυριολεξία και αυτοσαρκασμό.  Αλλά και έκδηλη πικρία/απολογισμό ζωής ενός ώριμου πολίτη-ποιητή που διαλέγει ως επίλογο τους στίχους: «Οραματίζομαι ένα χαμένο αύριο./ Χωρίς αύριο»

Το βιβλίο διακρίνεται σε πέντε ενότητες που συνοδεύουν πέντε αντίστοιχα χαϊκού: Έρωτας: Το μόνο ψέμα/ που αντέχει να πλυθεί/ μέσα στο σίτο. Ειρηνικό ανακοινωθέν (παραδοχή [αναπόφευκτων] τετελεσμένων): Κανένα νέο/ πλέον απ’ το μέτωπο./ Μόνο ρυτίδες. SavoirVivre (Η μοναξιά ή το τέλος ante portas): Φεύγεις ψυχή μου/ την ώρα που πεθαίνω./ Ωραίος τρόπος. Έτερος Εγώ (ένας εκ βαθέων αναστοχασμός) Λέω να κάνω/ μεταμόσχευση ψυχής./ Υπάρχει δότης; Και τέλος στην ενότητα Χαμένη Εδέμ που την εμπεριέχει το χαϊκού: Μόνο το φίδι/ έμεινε να θυμίζει/ τον παράδεισο. Τα ποιήματα της ενότητας αυτής είναι γραμμένα μέσα από μια άλλη διάσταση του μη χρόνου που ο ποιητής βιώνει. Το ποίημα «Εθελουσία» είναι ενδεικτικό των όσων ιστορεί ο ποιητής:Ξέρω ένα ποίημα/ που ποτέ του δεν περπάτησε./ Το περιέφεραν τις νύχτες ταχτικά/ σ’ ένα καρότσι πλαστικό/ με πειραγμένα φρένα./ Δεν ήταν ποίημα/ ήταν πένθιμο πουλί./ Φορούσε απόκρυφες φωτιές/ έβαφε με το αίμα του/ ολόκληρο το σπίτι./ Ένας καθρέφτης ράγισε στο διάβα του./ Το βλέπω ακόμα να σκαλίζει τις ρωγμές/ να βγει από την άλλη στ’ ανοιχτά/ ν’ αγγίξει τις σκιές των επιζώντων./ Αν είχε πόδια/ θα διέσχιζε το αδύνατο./ Αν είχε ένα μαχαίρι κοφτερό/ θα ’ξυνε τις πληγές των συμπληγάδων./ Δεν είχε./ Δεν κατείχε./ Παραδόθηκε./ Στα σύνορα / του πέρασε ο χρόνος χειροπέδες./ Ξέρω ένα ποίημα/ δικασμένο σε ισόβια./ Το βρήκαν κρεμασμένο στο συρτάρι.