Ο Χριστόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός συγγραφέας. Το βλέμμα του, το αυτί του, η φωνή του κινούνται διαρκώς σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η ποίηση και αρχίζει η πραγματικότητα. Ο Χριστόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός συγγραφέας. Το βλέμμα του, το αυτί του, η φωνή του κινούνται διαρκώς σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η ποίηση και αρχίζει η πραγματικότητα, ή –για να παραφράσω λίγο περισσότερο τον Χένρι Τζέιμς–, σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η πραγματικότητα και αρχίζει η ποίηση. >>>
Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μία από τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πει (και θα το πιστεύει): «Α, ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι κι εγώ». John Steinbeck Με την παραπάνω προμετωπίδα αρχίζει η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του φιλόλογου Δημήτρη Χριστόπουλου (Αθήνα, 1965) με τον χρωματικό τίτλο Σπουδή στο κίτρινο ύστερα από τις Δημόσιες ιστορίες του (2013). >>>
Πέντε χρόνια μετά την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, Δημόσιες ιστορίες (Πηγή, 2013), ο Δημήτρης Χριστόπουλος επανέρχεται με 18 νέες ιστορίες και τον τίτλο Σπουδή στο κίτρινο. Στ’ αλήθεια, πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο σύνολο με μυθιστορηματική πρόθεση. Αυτό δηλώνει η ιδιαίτερα δουλεμένη δομή του: Η μια ιστορία, συχνά, παίρνει τη σκυτάλη από καταληκτική φράση της προηγούμενης, ενώ, στη διασπασμένη σε διηγήματα αφήγηση, τα ίδια πρόσωπα περνούν από τη μία ιστορία στην άλλη. >>>
