Όταν το 2007 κυκλοφόρησε η «Συλλογή ευχετήριων δίστιχων sms,
Η κινητή τηλεφωνία και η κρητική λαϊκή παράδοση1» στόχο είχε την
αποτύπωση ενός φαινομένου λαογραφικού ενδιαφέροντος εν τη
γενέσει του. Η πρώτη αυτή καταγραφή απαρίθμησε 422 ευχετήρια
δίστιχα, προϊόν μιας «μόδας» που προέκυψε από τη γενίκευση και
εξοικείωση με τη νέα, τότε, τεχνολογία της κινητής τηλεφωνίας.
Στο σύντομο εισαγωγικό σημείωμα του μικρού αυτού πονήματος
υποστηρίχτηκε η θέση ότι, αντίθετα από κάθε πρόβλεψη, η κινητή
τηλεφωνία επανέφερε τη γραπτή επικοινωνία με την ανταλλαγή
έμμετρων ευχών σε μορφή sms με την ευκαιρία των προσωπικών
ή άλλων εορτών και ότι επανέφερε σε λειτουργία το μηχανισμό
λειτουργίας της μαντινάδας: δημιουργία από ανώνυμο δημιουργό,
διασπορά – διάχυσή της, παρεμβάσεις – διορθώσεις από άλλους
ανώνυμους συν-δημιουργούς2, χρήση της από τους χρήστες
(όχι όμως από μνήμης, όπως συνέβαινε με τις παραδοσιακές
μαντινάδες, αλλά αποθηκεύοντάς τις στη μνήμη του κινητού).
Μια τέτοια εμπειρία ήταν άγνωστη στους νεότερους καθώς τα
τελευταία χρόνια η ανώνυμη μαντινάδα παραχώρησε τη θέση της
στα επώνυμα στιχουργήματα, των οποίων οι δημιουργοί, επίσης

τα χαρακτηρίζουν «μαντινάδες». Συμβαίνει μάλιστα συχνότατα,
στο πλαίσιο αυτής της τάσης για «επωνυμία», παραδοσιακές
μαντινάδες που είναι καταγραμμένες σε παλιές συλλογές, να
αποδίδονται ως δημιουργήματα νεότερων στιχοπλόκων. Σε δύο,
τουλάχιστον, περιπτώσεις σύγχρονων «διαγωνισμών μαντινάδας»
οι νικητές απέσπασαν το πρώτο βραβείο οικειοποιούμενοι παλιές
μαντινάδες καταγραμμένες και δημοσιευμένες στις πρώτες
συλλογές που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Με την αναγραφή των ονομάτων 58 μαθητών που συμμετείχαν
στην καταγραφή των έμμετρων ευχών που δέχτηκαν ή έστειλαν,
επιχειρήθηκε να τονιστεί η διάχυση της ευχετικής μαντινάδας
στους χώρους των εφήβων, οι οποίοι εκ φύσεως συνιστούν μια
πληθυσμιακή ομάδα με τάσεις όχι προς το παραδοσιακό, αλλά
προς το μοντέρνο και το σύγχρονο. Βεβαίως σύγχρονο και μοντέρνο
ήταν τότε το κινητό τηλέφωνο, αλλά η παρείσφρηση στο χώρο
του μοντέρνου, δηλαδή της κινητής τηλεφωνίας, του κατεξοχήν
παραδοσιακού στοιχείου του κρητικού λαϊκού πολιτισμού, της
μαντινάδας, δεν ήταν κάτι αναμενόμενο ή, τουλάχιστον, δεν έχουμε
αντίστοιχα δείγματα από άλλες περιοχές της χώρας. Η διάχυση
της έμμετρης δίστιχης ευχής και στην υπόλοιπη Ελλάδα ήρθε
σχεδόν ταυτόχρονα ή λίγο αργότερα, αφού, όμως, προηγουμένως
εμπεδώθηκε ως πρακτική στην Κρήτη.
Επιχειρήθηκε ακόμα η ταξινόμηση των ευχετικών αυτών
μαντινάδων σε κατηγορίες, ανάλογες των εορτών κατά τις οποίες
ανταλλάσσονται. Προσδιορίστηκαν επτά (7) ομάδες: Μαντινάδες
που στέλνονται α) Χριστούγεννα, β) Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά,
γ) Πρωτοχρονιά, δ) Πάσχα, ε) Ονομαστική εορτή, στ) Γιορτές γενικά3,
και μια τελευταία ομάδα με τον χαρακτηρισμό ζ) Διάφορα ευχετικά
που υποδιαιρέθηκαν σε έξι υποομάδες μικρότερης διάχυσης που
αφορούν: i) γενέθλια, ii) γιορτή μητέρας, iii) πρωτομαγιά, iv) γιορτή
ερωτευμένων, v) τα Θεοφάνια και vi) καληνύχτισμα, καλημέρισμα.