Ο τουρκόσπορος αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, τη συνέχεια
του Γιοκ τζάνιμ (Νεφέλη, 2005, 16.000 αντίτυπα), μόνο που η
ιστορία αυτή, σε μεγάλο βαθμό, διαδραματίζεται στην Ελλάδα,
χωρίς να αγνοεί ορισμένα κρίσιμα στοιχεία από τη ζωή στην
Πόλη, τόσο του αφηγητή όσο και των προγόνων του, απαλλαγ-
μένα πάντως από νοσταλγικές περιπλανήσεις ή εμμονές. Και σ’
αυτό το μυθιστόρημα κυρίαρχος είναι ο ρόλος της μνήμης. Ο
κεντρικός ήρωας εδώ, που χρησιμοποιεί και πάλι το πολίτικο
γλωσσικό ιδίωμα, είναι απόγονος των πρωταγωνιστών του πρώ-
του αφηγήματος και προσπαθεί να περιγράψει και να αφηγηθεί
εμπειρίες και βιώματα των Ρωμιών που ξεριζώθηκαν βιαίως ή μη
από τη γενέτειρα και βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα. Επιχει-
ρεί ένα επίπονο ταξίδι στα παλιά και στα πιο νέα, και παραθέτει
καταστάσεις και συνθήκες διαβίωσης τόσο στην Πόλη όσο και
μετέπειτα στην Ελλάδα.
Η προσαρμογή των Ρωμιών στον ελλαδικό τρόπο ζωής συ-
χνά ήταν επώδυνη, επειδή πάντα υπήρχε το στοιχείο της σύ-
γκρισης ανάμεσα στο επικίνδυνο πολλές φορές, αλλά πάντως
πλουσιοπάροχο και αρκούντως άνετο, παρελθόν και στη διεκ-
δίκηση του δικαιώματος για επιβίωση και προκοπή στο νέο
περιβάλλον, που δεν ήταν δεδομένη και εύκολη. Η αντιμετώ-
πιση των ξεριζωμένων Ρωμιών δεν ήταν πάντα εχθρική, ίσως
κάπως επιφυλακτική, αλλά σιγά σιγά οι σχέσεις έγιναν πιο στε-
νές, αφού η προσαρμογή της νεότερης γενιάς ήταν πολύ πιο
εύκολη και παραγωγική. Αντίθετα, για τους παλαιότερους η
προσαρμογή αυτή ήταν αρκετά δύσκολη, αφού κυριαρχούσε η
ανάμνηση του εκεί ιδιόρρυθμου τρόπου ζωής, με επικρατούσα
συνήθως την έκφραση «Εμείς στην Πόλη…».