Ὁ ἡλιοκεντρισμὸς ἐμφανίζεται εἰς τὴν κάτοψιν τοῦ μνημείου τῆς Θόλου τῆς Ἐπιδαύρου 40 ἔτη πρὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Ἀριστάρχου τοῦ Σαμίου, καὶ ἡ μετάπτωσις τῶν ἰσημεριῶν 170 ἔτη πρὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Ἱππάρχου.

Ὁ ἡλιοκεντρισμὸς τοῦ δαπέδου ἐντὸς τοῦ σηκοῦ, ἐν συνδυασμῷ μετὰ τῆς μεταπτώσεως τῶν ἰσημεριῶν εἰς τὸ περιστύλιο τῶν 26 δωρικῶν κιόνων, ἔγιναν αἰτία ἀφυπνίσεως τῆς ψυχῆς σχετικῶς μὲ τὴν μελλοντικὴ ἐξελικτική της πορεία. Διότι ἡ Ἐπίδαυρος ΔΡΑ ΕΠΙ (ΤΗΣ) ΑΥΡΑΣ (ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ), ὅταν ἡ ψυχὴ μετὰ «μανίας» ἐπιθυμήσῃ νὰ ἐντυφήσῃ καὶ νὰ ἀφομοιώσῃ τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ κέντρο τοῦ φωτὸς τοῦ Ἀπόλλωνος.

Στὸ προτελευταῖο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου παραδίδεται στὸν ἀναγνώστη ἡ σύνδεσις τῶν εὑρημάτων τῆς Θόλου μὲ τὸ πανάρχαιο ἑλληνικὸ ἀλφάβητο. Ἀμφότερα συλλειτουργοῦν μετὰ τοῦ νόμου τῶν ἐπανενσαρκώσεων καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.

Εἰς τὸ νέον 24ον κεφάλαιον τοῦ βιβλίου ἀποδεικνύεται ὅτι ἐντὸς τοῦ κύκλου τοῦ περιστυλίου, ὁ ὁποῖος ἀναπαριστᾶ τὴν μετάπτωσιν τῶν ἰσημεριῶν, ἐνυπάρχει ὁ ἐτήσιος κύκλος τῆς Σελήνης διὰ τῶν ἰδίων ἀριθμῶν, πλὴν ὅμως ἄλλης χρονικῆς διαρκείας. Συγχρόνως δὲ τὸ ἄθροισμα τῶν ἀριθμῶν τοῦ περιστυλίου καὶ τοῦ μυστικοῦ διαύλου τῆς Θόλου, ὁ ὁποῖος διασχίζει τὴν κάτοψιν, συμπίπτουν. Ἡ ψυχικὴ ταυτοποίησις οὐρανίου θόλου/μακροκόσμου ἑνοποιεῖται μὲ ἐκείνην τοῦ θνητοῦ ἀνθρώπου διὰ τῶν ἀριθμῶν, οἱ ὁποῖοι συμπίπτουν. Μέγιστον καὶ μικρὸν ἓν καὶ ταὐτὸν εἰς τὸ σύμπαν.