Τα επιτύμβια επιγράμματα , που αφορούν ναυαγούς και ναυάγια, μέσα στη μελαγχολική τους πυκνότητα -καθώς, σε δύο ή τέσσερις ή έξι στίχους βιογραφείται ο νεκρός ναυαγός- φέρουν παράλληλα τα ευφρόσυνα δείγματα ενός ανθρωπισμού που απαντά στον αποτρόπαιο και κατά κανόνα πρόωρο θάνατο με ένα επιτύμβιο "σήμα".
Aν η φιλολογική κατάρτιση ήταν προσόν επαρκές για τον μεταφραστή, η επαφή με την αρχαιόγλωσση γραμματεία μας θα ήταν ίσως αμεσότερη, λιγότερο προβληματική. Στην περίπτωση της Τασούλας Καραγεωργίου και των θαλασσινών επιτυμβίων της ΠαλατινήςΑνθολογίας, κάτι τέτοιο περιττεύει. Όχι επειδή η μεταφράστρια τυχαίνει να διαθέτει διπλή ιδιότητα, της άξιας φιλολόγου και της άξιας ποιήτριας – και άλλοι μεταφραστές μας κατά καιρούς είχαν να επιδείξουν τέτοιους δίδυμους τίτλους. >>>
